Omdat ik aardig overwerkt was, moest het er dan toch maar van komen: vakantie. Dus, projecten afgewerkt en 3 weken niets doen ingeplanned. Toevallig is ook net de PDC world darts championship gaande, dus dat helpt. Op tweede kerstdag zelfs wezen schaatsen in Assen, ik was denk ik 7 jaar toen ik voor het laatst heb ‘geschaatst’. Op van die schaatsen met dubbele ijzers. En toen verzwikte ik beide enkels. Desondanks, en mede dankzij het feit dat ik een paar jaar geleden toch ook redelijk fanatiek op de inline skates stond, ging het deze keer stukken beter.

Hoe dan ook, vakantie. Inmiddels is er alweer bijna één week van de drie om. Het gaat snel. Niet voor niks heb ik 3 weken ingeplanned. Maar al na een week heb ik het gevoel, dat het einde weer in zicht is. Over 2 weken is het alweer voorbij. Net als het leven, dacht ik laatst. Ik ben inmiddels 30, dus als ik een beetje optimistisch ben op een derde van mijn leven. Er komt een moment dat ik vooruit kijk, en zie dat er nog maar enkele jaren te leven zijn. Dat de bulk van het leven reeds achter de rug is. Wat is dan nog de motivatie om nieuwe dingen te beginnen? Hmm, beginnetje van een midlife crisis?

Nouja, vakantie. Even heel weinig computer dus (nu toch maar even een blogje, voor je het weet wordt je uit de planeet gegooid vanwege inactiviteit!). Hoewel, ik wil wel weer even intensief simutrans gaan spelen. En helaas heeft de belastingdienst geen enkel begrip voor overwerkte mensen: de aangiftes moeten gewoon gedaan worden voor het einde van de maand.

Verder veel lezen. De stapels tijdschriften die zich in de loop van het jaar hebben opgehoopt bijvoorbeeld. Enkele edities GL magazine en de Helling bijvoorbeeld. Leuk om te zien hoe snel die inhoud alweer hopeloos is verouderd en achterhaald. Exemplaren van de Branding, nog van vóór de gemeenteraadsverkiezingen. Met een special over verkiezingsbeloften. Ze zouden eigenlijk nu, twee jaar later, eens een ‘mid-term’ evaluatie moeten doen: wat is er waargemaakt. Hoewel, mischien toch maar niet, GroenLinks zal er gezien de college-consessies niet al te florisant uit komen vrees ik. Van de groene beloften is een hoop ingeslikt.

Nouja, ik ga weer even verder niksen. Fijn uiteinde, en tot in 2008!

Sinds een tijdje heb ik een nieuwe bezigheid: ik neem deel aan het project ‘danskijkers’, en dat betekent dat ik een jaar lang regelmatig een dansvoorstelling in het Theater a/h Spui ga bekijken, en daarover een recensie schrijf. Deze recensie, en die van de andere danskijkers, worden gebruikt als feedback. Om de programmering te evalueren, en naar ik heb begrepen ook als feedback voor de dansgroepen.

Hoe dan ook: moderne dans. Dat is nieuw voor mij. We hebben nu 3 voorstellingen achter de rug, vanavond ‘Go big or go home’ van ‘Dont hit mama‘. Dat viel me toch wel rauw op m’n dak, wat een energie! En dat terwijl ik zelf eigenlijk de uitputting nabij ben en hard aan vakantie toe ben. Toch werkt het enthousiasme van de dansers aanstekelijk, stilzitten bleek nog best lastig. Leidende draad in de voorstelling is de herkomst van de dansers. Ze hebben hun roots over de hele wereld. Ze brengen de dans van de straat op het toneel, en doen dat absoluut niet onverdienstelijk. Mocht je de kans hebben (ze spelen nog tot 18 maart 2008), ga dan zeker even kijken, je zult je niet vervelen.

Geheel in contrast met vanavond was de vorige voorstelling, Decoyed, juist heel ingetogen, bedeesd, Geënt op de klassieke mythe van de Griekse sirenen die zeelieden de dood in lokten, met een drietal (als ik het goed herriner) danseressen, twee klassieke zangeressen en een moderne componist/zanger. De aria’s worden prachtig gebracht, de dans zat goed in elkaar, maar daar blijft het ook bij. Ik vond het best een boeiende voorstelling, en bij vlagen ook gewoon erg goed. Maar over het geheel genomen zou ik deze voorstelling niet snel aanraden.

Wat wel een echte aanrader is, dat is de eerste voorstelling die we in het project zagen. Of eigenlijk waren het twee voorstellingen: een double bill van Ballet met van Leth van Jeuk en Grip. Grip is het weemoedige verhaal van Marleine Dittrich, vertaalt door Lonneke van Leth zelf samen met trompetist Michael Varekamp. Boeiend, confronterend, intrigerend. Michael Varekamp, met band The Cosmic Scene, verzorgt tevens de live muziek bij de voorstelling Jeuk. Vijf musici, vijf dansers, de kleine zaal van Theater a/h Spui. Dat is dus dringen geblazen, en dat is precies waar de voorstelling over gaat: het hectische en drukke leven in de stad. Altijd dicht op elkaar, wrijving, korte momenten van rust gevolgd door explosies van activiteit. Met de opzwepende jazzy funky muziek van Cosmic Scene (met Hammond én Rhodes, wat wil je nog meer?) echt genieten! Ik weet eigenlijk niet of deze voorstellig nog te zien is, ik zou er graag nog een keer heen gaan. Gelukkig hebben we de DVD meegekregen, maar dat kan natuurlijk de live beleving niet evenaren.