Gisteren was de raadsvergadering, omdat ik gisterochtend met flinke hoofdpijn wakker werd en de dag moeizaam ben doorgekomen besloten deze op televisie te volgen. Jammer, want de afdeling organiseerde gisteren ook het ‘rondje stadhuis’: een rondleiding doorhet stadhuis gevolgd door eten met de fractie waarna de raadsvergadering begon.

Hoe dan ook, wat mij betreft het hoogtepunt van de vergadering was de motie van de SP, waarin aan de wethouder werd gevraagd opheldering te geven over de leegstand van luxe woningen. De SP reageerde daarmee op berichten in de pers, maar een tijdje geleden was dit onderwerp binnen GroenLinks ook al aan de orde.

Er wordt namelijk wat afgebouwd, en dan met name in de luxe sector: koopappartementen van 3 ton en huurappartementen beginnend bij zo’n 900 a 1000 euro in de maand (exclusief gas-water-licht). Nu blijkt, aldus de pers, dat in Ypenburg een groot aantal van deze woningen leeg staat. De vraag is dus: is dat elders in de stad ook het geval?

Volgens de wethouder valt het allemaal wel mee, Het grootste deel van de woningen in Ypenburg is inmiddels doorverkocht aan 1 partij, die ze gaat verhuren. Hij wil niet ingaan op de situatie elders in de stad. Enerzijds omdat hij beweert daar geen instrumenten voor te hebben, anderzijds omdat hij bevreesd is hiermee krakers in de hand te werken.

Dat laatste argument noemen we in de IT wereld ‘security by obscurity’. In het kort: niets loslaten en dan maar hopen dat niemand er achter komt. Volgens mij zijn krakers niet op hun achterhoofd gevallen, die komen er heus wel achter lijkt me.

Belangrijker is dat als er geen instrumenten zijn, het mischien tijd is dat deze worden ontwikkeld! Het kan immers niet zo zijn dat er enerzijds woningnood is in het lagere segment, en er tegelijk een heleboel dure woningen leeg staan. Ik zelf woon sinds een jaar in La Fenetre, een vrij luxe huurflat die toen net was opgeleverd. Ook hier is nog best veel vrij, en ik vraag mij dus inderdaad af of dat een structureel probleem is.

Helaas heeft de motie het niet gehaald, en ook mijn partij stemde tegen. Ik hoop echter dat hiermee de kous niet af is, en moedig de SP aan hier zelf onderzoek naar te doen nu de wethouder dat nalaat.

In cafe de jaren in Amsterdam was vanavond de uitreiking van het eerste exemplaar van het jaarboek uitgebracht ter gelegenheid van een jaar de nieuwe reporter. Op dit weblog discussieert de vaderlandse journalistiek over de rol die zij gaan vervullen in het tijdperk van het internet.

Theo van Steegeren, een van de initiatiefnemers, somt een aantal eigenschappen op waaraan de nieuwe reporter moet voldoen. Naast hetgeen een traditionele reporter moet kunnen, moet de nieuwe reporter ook bezig zijn met bloggen, en dus vormgeving en marketing. Bloggen is immers de toekomst van de journalistiek!

Henk Blanken, journalist, werkzaam bij het Dagblad van het Noorden en ontvanger van het eerste exemplaar van het jaarboek, relativeert de hype echter enigszins. Want dat bloggen, is dat nu wel zo’n massaal verschijnsel? En wat is de journalistieke inhoud? Veel blogs zijn eigenlijk meer dagboeken, en bevatten weinig nieuws dat interessant is voor mensen buiten de persoonlijke vrienden- en familiekring van de auteur. De weblogs waar echte primeurs naar buiten komen, zijn op een hand te tellen.

Ik vraag mij dit ook af. Er zijn zoveel blogs, wie leest die nu allemaal? Maar vooral denk ik ook dat weblogs en kranten of RTV nieuwsrubrieken niet met elkaar te vergelijken zijn. De blogosphere is een versnipperde wereld, van webloggers die een klein aantal andere weblogs lezen, en op elkaar reageren. Het is geen massamedium, met uitzondering van een paar zeer populaire weblogs. Bijkomend voordeel van al die weblogs, is dat je niet weet wie of wat er achter zit. Een blog met persoonlijke ontboezemingen over het een of ander kan bijvoorbeeld best een marketingsite van een multinational zijn.

Hoe het ook zij, ik lees al een tijd geen krant meer. Sinds ik mobiel internet heb, merk ik dat ik ‘s ochtends in de trein net zo lief de RSS feeds van voor mij interessante blogs en sites lees. En zo heb ik elke ochtend internationaal, landelijk en lokaal nieuws, strips, vaknieuws en politiek-ideologisch interessant nieuws. En de journalistieke clubs die nu bij kranten zitten? Die hebben zeker toekomst, er blijft altijd behoefte aan mensen die beroepsmatig op zoek gaan naar nieuws, opinie en feiten. Want diepgang is nu eenmaal niet de sterkste kant van de blogosphere.

Zaterdag was ik klaar met Charles Stross’ Iron Sunrise, dus zondagavond greep ik voor het slapengaan in de kast naar een nieuwe titel. Maar, ik greep mis! Ik was door de stapel heen! Dus maandag meteen naar de ABC gesneld, de enige winkel met een serieuze sci-fi collectie, voor een nieuwe voorraad. Overigens bleek achteraf dat ik toch nog 1 of 2 titels ongelezen in de kast had staan, maar goed. Beter een paar teveel dan te weinig.

Om met Iron Sunrise te beginnen: alleraardigst boek. Een aantal oude karakters uit het bekende Eschaton universum, maar ook nieuwe karakters. Een groot deel speelt zich af op ruimtestations en schepen, en de plot is boeiend doch aan het einde niet zo heel spannend meer. Stross’ schrijfstijl maakt een hoop goed, dus uiteindelijk toch met plezier uitgelezen.

In de ABC werd het me weer moeilijk gemaakt. Hoewel ik me strak had voorgenomen slechts 2 boeken aan te schaffen, zijn het er toch weer drie geworden. Twee veilige keuzes, en een gok met een goed gevoel:

• Robert Reed, Down the Bright Way
• Alastair Reynolds, Pushing Ice
• Stephen Baxter, Manifold Time

Van Robert Reed heb ik al een aantal boeken gelezen, genoeg om er meer van te willen lezen. Zijn nomadische verhalen hebben vaak een interessante twist. Een ruimteschip met daarin opgesloten een planeet, zoals in Marrow, bijvoorbeeld. Ik ben dan ook benieuwd naar Down the Bright Way, dat gaat over een ras dat zich door de melkweg veprlaatst middels portalen.

Een van mijn all-time favorites is toch zonder twijfel Alastair Reynolds. Sinds Chasm City, een must read voor liefhebbers van het genre, laat ik geen van zijn boeken liggen. Duister geheim buitelt over duister geheim in Chasm City, dat zich afspeelt in een stad gebouwd op een (u raad het al) krater ergens op een verre planeet. Heerlijk! Ook Century Rain is een klassieker te noemen. Sci-fi meets mystery, het verhaal gaat over een detective in 1940 in Parijs versneden met het verhaal van een wetenschapper uit de 23e (om en nabij) eeuw. Bijzonder gedaan, en zonder twijfel een boek met cliffhanger na cliffhanger.
De gok met een goed gevoel is dus het boek van Stephen Baxter:  Manifold Time. Dit is, als ik het goed heb begrepen, het eerste deel van de manifold serie. Het speelt zich af in 2010, de niet al te verre toekomst dus. De aarde is verpest en dreigt ten onder te gaan aan door menselijk handelen veroorzaakte natuurrampen. Een man laat het er niet bij zitten, en bouwt zijn eigen ruimteschip om het melkwegstelsel te koloniseren. Ongeloofwaardig verhaal? Klinkt een beetje als de ark van Noach? Geen idee, maar dat er niets mis is met het in een nieuw jasje gieten van oude verhalen heeft Dan Simons inmiddels wel bewezen lijkt me (zijn Olympia moest ik helaas laten staan, anders waren het 4 boeken geworden).
Dan nog even kort over David Brin, en de uplift serie. Een hele tijd terug al las ik Sundiver. Een spannend boek, met intrige en dicht bij huis: het speelde zich af in ons eigen zonnestelsel. Daarna heb ik gelijk maar de hele serie aangeschaft, maar na Brightness Reef heb ik deze even in de kast laten staan. Noodgedwongen ben ik dus nu begonnen in The Uplift War, en raak toch weer geboeid door de fantasierijke doch realistische manier waarop Brin buitenaardse rassen ten tonele laat verschijnen. Hij laat zien hoe zij overeenkomsten hebben met de mensheid, maar ook waar de verschillen liggen. De verschillende rassen hebben allemaal hun eigen cultuur, geworteld in hun evolutie. En of dit nu reptielachtigen, vogelachtigen, mensachtigen of compleet buitenaardse wezens zijn, deze cultuur weet Brin altijd treffend neer te zetten. The Uplift War valt tot nu toe niet tegen, maar meer daarover later.

In Den Haag zet GroenLinks in op het aantrekkelijker maken van openbaar vervoer. De aandacht gaat hierbij vooral uit naar frequentie, bestemmingen en comfort. Waar ik mijn partij nog niet over heb gehoord is de toenemende aanwezigheid van onaantrekkelijk persoonlijk gedrag in tram en trein.

Zo is bijvoorbeeld de telefoon met speakers de laatste tijd in opmars. Luide muziek schalt door de tram of de trein, of je daar nu zin in hebt of niet (overigens doen de tramchauffeurs daar regelmatig aan mee door een radio aan te zetten). Dat de speakers van die telefoontjes vaak van redelijk slechte kwaliteit zijn, draagt niet bij aan de aantrekkelijkheid van het OV.

Ook roken en blowen is voor sommige mensen heel gewoon in de tram of de trein. Er iets van zeggen is echter niet zo verstandig, de laatste keer dat ik dat deed eindigde het bij de spoorwegpolitie alwaar ik aangifte deed van bedreiging en geweldpleging. Deze ‘hufters’ menen in hun recht te staan (het recht van de sterkste dus), en iedereen die hen tegenspreekt kan klappen krijgen.

Ik zeg ‘hufter’. Een tijdje geleden kwam de VVD in Den Haag namelijk met de ‘hufternotitie‘. Deze werd destijds lacherig afgedaan, en dat is op zich begrijpelijk als je de notitie leest. Echter, het probleem dat daar concreet wordt gemaakt bestaat wel degelijk in het openbaar vervoer. Het is voor fatsoenlijke mensen niet meer aantrekkelijk met het openbaar vervoer te reizen, als deze hufters de dienst uit maken.

Het gezag blinkt daarbij ook nog eens door afwezigheid. De politie heeft het te druk met terrorismebestrijding (mede dankzij de VVD natuurlijk), en treinconducteurs verschuilen zich in de cabine van de machinist. Zelfs zwartrijders willen zij niet meer aanpakken.

Kortom, meer aandacht voor het sociale aspect van reizen in het openbaar vervoer! Anders zullen zelfs verstokte auto-haters als mijzelf zich op een gegeven moment afvragen of een auto (met chauffeur, ik moet wel kunnen werken onderweg natuurlijk) niet een prettiger alternatief is.

Via een van de vele mailinglijsten die mijn inbox van verse input voorzien, kwam onderstaande aankondiging binnen. Erboven stond de tekst ‘blog please’, dus bij deze dan maar.

Het klinkt erg interessant, of het dat is moet nog blijken. Ik heb in iedergeval de sterke intentie om er heen te gaan. Het klinkt een beetje alsof ze ook met mesh networking bezig zijn. Mesh networking, dat wil zeggen dat er een netwerk gecreerd wordt door draadloze apparaten met elkaar te laten communiceren, zonder tussenliggende kabels. In theorie zou je zo een netwerk kunnen maken dat de hele wereld overspant maar geen kabelboeren nodig heeft. En dat is handig, want kabelboeren hebben nu natuurlijk best veel macht.

Hoe dan ook, of dat er iets mee te maken heeft moet nog gaan blijken. Wellicht tot ziens..

Hive (niet Hyves dus) is een netwerk dat voelt, ziet, luistert maar ook uitwisselt. De achterliggende software HIVEWARES is een open source operating system dat ontworpen is om te functioneren op commerciële netwerken zoals draadloos internet. Ieder Hive apparaat is een knoopunt in het netwerk. Internet- en computer-veteraan Vladimir  Grafov was betrokken bij de ontwikkeling en vertelt over de totstandkoming, de mogelijkheden en de toekomst van Hive.

Grafov wordt bijgestaan door Alexei Blinov, en geïntroduceerd door Rob van Kranenburg.

Waar: Theatrum Anatomicum, De Waag Nieuwmarkt 4, 1012 CR Amsterdam

Wanneer: 17 januari 2007, zaal open 19.45, aanvang 20.00 u.

Stream: http://connect.waag.org