Oh what a night..
Je hebt wel eens van die dagen, dat alles mis gaat. Of avonden. Zoals afgelopen vrijdagavond. We hadden een aardig programma: eerst zouden we naar Hoek van Holland voor ‘jazz on the beach’. Daarna door naar Amsterdam voor een tweetal optredens bij steim. Omdat er tussen Hoek van Holland en Amsterdam maar drie kwartier beschikbaar was, besloten we met de pas aangeschafte auto te gaan. [tip: de komende 5 alinea’s bevatten vooral gezeur, daarna gaat het over muziek]
Jawel, de familie Martens-Kingma heeft een auto. Ik heb het niet langer tegen kunnen houden. Maar na vrijdagavond weet ik hoe onhandig zo’n ding eigenlijk is (niet dat ik een rijbewijs heb overigens, ik liet me rijden). Maar daarover later meer. Want het begon in Hoek van Holland al fout.
Daar zouden diverse jazz (-achtige) bands optreden op het centrale plein maar vooral ook in diverse strandtenten. Zo ook Sven Hammond Soul, de band rond Sven Figee en zijn Hammond organ. Aangekomen in ‘Sand’, de strandtent waar SHS zou optreden en waar we eerst nog een hapje wilden eten, werden we geweigerd. Het zou vol zitten, ondanks het feit dat er op het terras slechts een handje vol mensen zaten. ‘Kunnen we dan niet binnen zitten?’, probeerden we nog. Maar nee, want ‘het weer kan ineens omslaan’. De lucht was helder blauw. Tuurlijk!
Goed, even een hapje gegeten bij de eerstvolgende strandtent, met op de achtergrond cubaanse covers van top-40 hits. Best aangenaam. Met name de frieten waren erg lekker, van die dikke ‘vlaamse’ frieten, waarvan mijn vlaamse medewerker altijd zei dat ie die in België nog nooit gezien had.
Een uurtje later, klaar voor een spetterend optreden van SHS terug in Sand: geen Hammond te bekennen. Afgezegd ofzo? We hebben het niet afgewacht, en zijn snel naar Amsterdam vertrokken. Niet geheel zonder slag of stoot, toen we Hoek van Holland met ruim 45 minuten vertraging verlieten hing de achterbumper van de auto los. Klein aanrijdinkje op het parkeerterrein.
Nouja, een uur later waren we in Amsterdam. Waar parkeren 3.60 euro per uur kost. Als je dus 3 uur denkt bezig te zijn, moet je 10.80 euro aan kleingeld bij je hebben, of je chipknip flink hebben opgeladen. We hadden geen van beiden, dus moesten we dat eerst nog regelen.
Toen we uiteindelijk bij Steim aankwamen, bleek het eerste optreden al begonnen en de deuren van de zaal gesloten te zijn. Jammer, want ik was best benieuwd naar ‘Rue 24’, phonografiese improvisatie gecombineerd met sax en gitaar. Deze laatste twee instrumenten overigens op volledig non-conventionele wijze bespeeld.
Na een half uur wachten was Rue 24 klaar, en mochten we de zaal betreden voor het tweede optreden: Mawja. Wederom een trio. Contra-bas, trompet en cello. En wederom op volledig non-conventionele wijze bespeeld. De contra-bassist maakte veel gebruik van feedback, het instrument was voorzien van diverse electronica maar ook een aantal mechanische modificaties. De cellist had tevens een electronisch arsenaal tot zijn beschikking, met daarop aangesloten een stel naakte speakers. De trompetist, tot slot, gebruikte allerlei schalen en slangen om rhytmische geluiden uit het instrument te verkrijgen.
Aan het einde als toegift zelfs nog een improvisatie in sextet van Rue 24 samen met Mawja, waarin met deuren werd geslagen en de trompet-operator zich uitleefde op uitgerekte balonnen gecombineerd met allerlei metalen implementen. Na afloop nog een heerlijke cd met drones aangeschaft, ‘Red Room‘ getiteld. En zo liep de avond dan toch nog goed af.
