Danskijker
Sinds een tijdje heb ik een nieuwe bezigheid: ik neem deel aan het project ‘danskijkers’, en dat betekent dat ik een jaar lang regelmatig een dansvoorstelling in het Theater a/h Spui ga bekijken, en daarover een recensie schrijf. Deze recensie, en die van de andere danskijkers, worden gebruikt als feedback. Om de programmering te evalueren, en naar ik heb begrepen ook als feedback voor de dansgroepen.
Hoe dan ook: moderne dans. Dat is nieuw voor mij. We hebben nu 3 voorstellingen achter de rug, vanavond ‘Go big or go home’ van ‘Dont hit mama‘. Dat viel me toch wel rauw op m’n dak, wat een energie! En dat terwijl ik zelf eigenlijk de uitputting nabij ben en hard aan vakantie toe ben. Toch werkt het enthousiasme van de dansers aanstekelijk, stilzitten bleek nog best lastig. Leidende draad in de voorstelling is de herkomst van de dansers. Ze hebben hun roots over de hele wereld. Ze brengen de dans van de straat op het toneel, en doen dat absoluut niet onverdienstelijk. Mocht je de kans hebben (ze spelen nog tot 18 maart 2008), ga dan zeker even kijken, je zult je niet vervelen.
Geheel in contrast met vanavond was de vorige voorstelling, Decoyed, juist heel ingetogen, bedeesd, Geënt op de klassieke mythe van de Griekse sirenen die zeelieden de dood in lokten, met een drietal (als ik het goed herriner) danseressen, twee klassieke zangeressen en een moderne componist/zanger. De aria’s worden prachtig gebracht, de dans zat goed in elkaar, maar daar blijft het ook bij. Ik vond het best een boeiende voorstelling, en bij vlagen ook gewoon erg goed. Maar over het geheel genomen zou ik deze voorstelling niet snel aanraden.
Wat wel een echte aanrader is, dat is de eerste voorstelling die we in het project zagen. Of eigenlijk waren het twee voorstellingen: een double bill van Ballet met van Leth van Jeuk en Grip. Grip is het weemoedige verhaal van Marleine Dittrich, vertaalt door Lonneke van Leth zelf samen met trompetist Michael Varekamp. Boeiend, confronterend, intrigerend. Michael Varekamp, met band The Cosmic Scene, verzorgt tevens de live muziek bij de voorstelling Jeuk. Vijf musici, vijf dansers, de kleine zaal van Theater a/h Spui. Dat is dus dringen geblazen, en dat is precies waar de voorstelling over gaat: het hectische en drukke leven in de stad. Altijd dicht op elkaar, wrijving, korte momenten van rust gevolgd door explosies van activiteit. Met de opzwepende jazzy funky muziek van Cosmic Scene (met Hammond én Rhodes, wat wil je nog meer?) echt genieten! Ik weet eigenlijk niet of deze voorstellig nog te zien is, ik zou er graag nog een keer heen gaan. Gelukkig hebben we de DVD meegekregen, maar dat kan natuurlijk de live beleving niet evenaren.
