Precies een week geleden verschenen op de site van GroenLinks Den Haag schriftelijke vragen van, door mij overigens zeer gewaardeerd, raadslid David Rietveld over de ‘mosquito’. Dit is een apparaatje dat een hoogfrequente toon uitzend, onhoorbaar voor de meeste mensen maar wel hoorbaar voor muggen, en jongeren…

Het apparaatje wordt door particulieren ingezet om hangroepjongeren het leven zuur te maken, in de hoop dat ze een ander plekje opzoeken. Raadslid Rietveld ageert tegen dit apparaat, omdat “het inperken van de bewegingsvrijheid in de openbare ruimte uitsluitend is voorbehouden aan de overheid, en dat daar een democratisch gelegitimeerd besluit aan ten grondslag moet liggen, dat voldoende inhoudelijk is gemotiveerd”. Hij pleit er voor particulieren die dit apparaat inzetten tegen overlast aan te pakken.
Ik vind dit een kortzichtige reactie van ‘mijn’ fractie, liet ik ze gisterenavond tijdens het wekelijkse fractieoverleg weten. Natuurlijk, zo’n apparaat zorgt zelf ook weer voor overlast. Naast de overlastveroorzaakers zijn baby’s, dieren en jongeren die niets misdaan hebben de pineut. Maar dat mensen zich blijkbaar genoodzaakt voelen zo’n apparaat in te zetten, dat zegt iets. Ik begrijp dat best, hoezeer ik ook vind dat je het eigenlijk niet kunt maken. Als je al 11 jaar lang met overlast van doelloos rondhangende jongeren te maken hebt, dan grijp je alles aan om je leven weer enigszins aangenaam te maken.

En wat doet GroenLinks? Die gaat je vervolgens bestraffen. Terwijl zo’n apparaat slechts een symptoom. Ik had graag gezien dat de fractie wat dieper had nagedacht, en had ingezien dat als je het probleem wegneemt, de noodzaak voor zo’n mosquito ook verdwijnt.

Maar wat blijkt, de oplossing voor het onderliggende probleem is ‘dan moet je de politie bellen’. Goed, los van het feit dat de politie over het algemeen alleen maar komt als er bloed vloeit (niet mijn woorden, maar die van de politie zelf), is dat natuurlijk ook gewoon het probleem verplaatsen. “Foei, “, zegt oom agent. “En nu wegwezen!”. En men gaat 100 meter verderop door met zieken. Het zet geen zoden aan de dijk.

Mensen die met deze overlast zitten, voelen zich in de steek gelaten. De politie komt niet, de overheid doet niets. Dan worden ze door een buurman, een kennis gewezen op het stukje op de site van GroenLinks. Volgens mij denk je dan ook “typisch GroenLinks, neemt het weer op voor de veroorzakers en laat ons in de kou staan”. Geeft ze zelfs nog een trap na.

Ik denk ook niet, hoewel dat natuurlijk maar bijzaak is, dat dat erg handig is als we over 2 jaar nog wat stemmen willen halen. Hoewel Arnoud tijdens het fractieoverleg gisterenavond fijntjes opmerkt dat ‘die mensen die voor repressie zijn niet op GroenLinks moeten stemmen’. Ik denk niet dat mensen die zo’n mosquito in huis halen per definitie geen GroenLinks stemmers zouden zijn, maar dat na deze schriftelijke vragen in iedergeval zeker nooit meer zullen worden.

En dat terwijl er best andere manieren zijn om met dit probleem om te gaan. Zo is er in Ypenburg een initiatief gestart waarbij ouders uit de buurt, zowel ouders van ‘hangers’ als andere ouders, samen aan de slag zijn gegaan om de overlast aan te pakken. Het is effectief, heb ik vernomen van mensen uit de buurt. Ga dus als GroenLinks niet met de handen over elkaar zitten, wachten tot bewoners elders dergelijke initiatieven gaan ontplooien. Nee, meng je actief in de problematiek en stimuleer dit soort initiatieven! Laat de gemeente faciliteren in buurten waar het probleem aan de orde is!
Ik begrijp het ook wel een beetje hoor, er staat wat in de krant, je moet scoren dus bedenk je vanuit het steriele ijspaleis, ver van de sores van ‘het volk’, een setje schriftelijke vragen. Jammer en niet des GroenLinks dat dat dan op zo’n kortzichtige manier moet. We zijn toch zeker de SP niet!

Nog niet zo lang geleden berichtte ik trots over het pandje van GroenLinks Den Haag, opgeknapt en vers in de verf. Wij huurden alleen de voorkant van het voormalige winkelpand, een in de haast opgetrokken gasbeton muur scheidde onze ruimte van de ruimte van hoofdhuurder “De goede zaak” aan de achterzijde. Door de concurrentie van de bio-ketens was deze winkel al gedwongen te sluiten, uiteindelijk bleek ook het plan om verder te gaan als bio-webshop niet haalbaar, en moest de huur opgezegd worden. Wij wilden echter blijven zitten, met als gevolg dat we sinds 1 april van dit jaar zelf hoofdhuurder van de ruimte zijn!

Dat het genoemde muurtje er eigenlijk weer uit moest, om zo een grote ruimte te creeeren waar we ook met een goedbezochte ALV makkelijk terecht kunnen, was al snel besloten. Vandaar dat ik vandaag begonnen ben met het slopen van de muur. Maar natuurlijk wel op verantwoorde wijze: we willen de gasbeton blokken hergebruiken om de geplande nieuwe toiletruimte(s) te metselen. Dat betekent dus dat het slopen voorzichtig moet gebeuren.

Een korte zoektocht op internet leverde weinig over recyclen van gasbeton, afgezien van het vermorzelen van de blokken om daar weer nieuwe bouwstenen van te maken. Dat is wat omslachtig, dus ben ik toch maar wat gaan proberen: schrobzaagje, handzaag, steenbeitel en een flinke hamer meegenomen en aan de slag. Het blijkt eigenlijk best wel mee te vallen, als er eenmaal een gat bovenin de muur is geslagen (waarbij natuurlijk wel wat blokken verloren gaan, maar wat wel even lekker is :), is het voldoende om de verticale voeg uit te zagen met schrobzaag en/of handzaag en een vriendelijke doch dringende tik met de hamer tegen de bovenkant van het blok te geven. Soms gaat het blok niet meteen los, dan helpt het om de horizontale voeg voor 10-25% in te zagen en de steenbeitel er tussen te slaan.

Op deze wijze gaat het vrij vlot, en zeker 80% van de blokken belanden ongehavend op een stapel voor hergebruik. De rest is puin, en moet dus afgevoerd worden. Hergebruik levert wel een flinke besparing op de stortkosten. Natuurlijk valt nog te bezien of we er een net muurtje mee kunnen metselen, maar dat is voor later. Voorlopig slaan we de blokken in een berging achter op.

En dat is ook wel nodig, want aanstaande woensdag is er een ALV met aansluitend een bijeenkomst in het drieluik over de toekomst van GroenLinks dat wordt georganiseerd door de afdelingen Delft, Den Haag en Rijswijk. Dus moet alles er spik en span uit zien. Zeker omdat er geruchten gaan dat bepaalde leden (of nouja, een bepaald lid voor zover ik weet) een motie van wantrouwen zouden in dienen als we onze gasten hutje-mutje in de voorruimte zouden proppen. Oh, en omdat we niet genoeg koffie zouden kunnen zetten! Nou vraag ik je..
Uiteraard is dat niet de bedoeling. Wanneer de muur weg is, is er ruimte voldoende om de gasten uit Delft en Rijswijk te accomoderen. Het enige dat dan nog zal herrineren aan de muur is het feit dat de voor- en achterkant van de ruimte een andere kleur verf hebben. We moeten nog wel wat bedenken voor het duurzame bamboe-parket, dat ook maar tot de helft van de ruimte gaat. Voorlopig leggen we achter wat hoogpolig tapijt dat ik gered heb van het grof vuil: je gelooft niet wat mensen hier soms weggooien.

Er wordt in de flat waar ik woon veel verhuurd aan expats, die hier 1 of 2 jaar werken en dan weer teruggaan naar huis. Dus na die periode gooien ze alles gewoon bij het grofvuil beneden in de parkeergarage: kasten zo goed als nieuw, we hebben hier een behoorlijk uitgebreide kattenkrabpaal-installatie staan, en dus ook flinke lappen hoogpolig tapijt dat nog ruikt naar nieuwigheid. Pure verspilling!

Er is nog veel te doen in het pandje: ik noemde al de nieuwe toiletblokken, maar ook het schilderen van het achterdeel, het opknappen van de keuken, verwarming (op gas ipv Zibro brandstof :) en ga zo nog maar even door. De komende maanden hebben we dus nog wel wat te klussen. Maar dat vind ik eigenlijk niet zo erg, het geeft veel voldoening als je een klus hebt geklaard, en het eindresultaat gaat er zijn!

Vanavond was ik te gast op de Binckhorst 36, de tussen NS spoor ingeklemde voormalige centrale werkplaats van de PTT, alwaar de HSP een politiek cafe organiseerde over de ontwikkeling van de Binckhorst, een onbekend stukje Den Haag. Ik dacht de Binckhorst wel te kennen, ruim 10 jaar geleden begon ik daar mijn carriere als Hagenaar met een stage bij de HTM aan de Maanweg.

Vanavond leerde ik het gebied echter pas echt kennen. Want wat blijkt, de Binckhorst is meer dan dat stukje Den Haag waar al die viezige bedrijvigheid, zoals het slopen van auto’s, asfalt mengen, afval verwerken, plaats vind. In de hoekjes en gaatjes die tussen de bedrijven en infrastructuur ontstaan nestelen zich allerlei groepen die elders in de stad geen plaats kunnen vinden. Van urbane culture en computermuseum tot migrantenkerk en daklozenopvang.

Het gebied was in de jaren 20 van de vorige eeuw nog gewoon weiland, de huidige verkeersader, de Binckhorstlaan, een polderweggetje. Toen echter het industriegebied Laakhaven (tegenwoordig domein van de Haagse Hogeschool en woontorens) vol was, werden in de weilanden havens uitgegraven en groeide het gebied uit tot het tweede industriegebied van Den Haag.

Nu, 70 jaar later, wil de gemeente eigenlijk weer van die industrie af. Dus is er een masterplan. Het noordelijke deel, dat tegen het centrum van Den Haag aanligt, moet dicht stedelijk gebied worden. Het zuiden licht stedelijk. Er tussenin een park. Dat is het plan in grote lijnen. De ambtenaar die het plan zou komen toelichten mocht van VVD wethouder Peter Smit (of was het nou met een d) niet komen.

Tijs van den Boomen, freelance journalist (en daarnaast overigens ook rotondoloog) licht toe. Plannen zoals het college voor de Binckhorst presenteert negeren de historie van het gebied, en resulteren in meer van hetzelfde (het Deense gevaar, naar de ‘opgeknapte’ haven van Copenhagen). Het plan is blind voor de historie. Van den Boomen noemt het een ‘tabula rasa plan’: bulldozer eroverheen en schoon beginnen. Het resultaat is een levenloos geheel, blijkt uit de praktijk.

Melle Smets, kunstenaar o.a. bezig in transvaal waar momenteel ook flink stad vernieuwd wordt, stelt dat bij dit soort plannen juist tijdens de transitie van oud naar nieuw interessante dingen kunnen ontstaan. Stadsvernieuwing vind in 3 fasen plaats: eerst wordt iedereen weggejaagd. Dit gaat gepaard met deels afgetimmerde panden, totdat de laatste bewoner of ondernemer is vertrokken. Dan ligt na de sloop zo’n terrein vaak minstens een jaar braak. Als het dan allemaal af is, krijg je in de openbare ruimte veel omheinde parkjes met tijdloos gemeentegroen.

Tussen de tijd dat met vernieuwen wordt begonnen en het project is afgerond, zie je echter allerlei informele, tijdelijke initiatieven ontstaan in de deels leegstaande panden. Bedrijfjes en stichtingen die voor 1 of 2 jaar een huurcontract krijgen, en creatief bezig gaan. Het pleidooi is: laat die tijdelijke activiteiten niet verloren gaan, maar neem ze mee naar de nieuwe situatie.

Terug naar de realiteit. Bij de huidige ondernemers is veel onduidelijkheid over de plannen (dat is op zich niet zo vreemd, het masterplan is nog in een vroeg stadium en niet bijzonder uitgewerkt). Inmiddels is de gemeente, onlangs het voornemen bedrijven te verplaatsen of te herplaatsen, de huur van bedrijven en organisaties aan het opzeggen. Andere bedrijven vertrekken zelf, vanwege de onzekerheid over de mogelijkheden voor hun bedrijf in de toekomst.
Aanwezige raadsleden (Joris Wijsmuller: HSP, Frank Poppe: PvdA, Arjen Lakerveld: VVD) gingen in de tweede helft van het programma in debat, zoals dat op een politiek cafe hoort. Opmerkelijk vond ik dat zowel Poppe als Lakerveld zeggen dat de woningbouw nodig is, en als het niet op de Binckhorst gebeurd dan moet dat in groene gebieden. De realiteit is echter dat het groen in en rondom Den Haag al wordt volgebouwd. Zo moeten bepaalde milieuvervuilende bedrijven die nu in de Binckhorst zitten verhuizen naar het even verderop gelegen natuurgebied de Vlietzone (waar overigens ook een snelweg, de Rotterdamse baan, en nog eens duizenden zoniet tienduizenden woningen komen). Deze tegenstrijdigheid konden de heren, toen ik daar naar vroeg, niet rechtpraten.
Volgens Wijsmuller zijn al die woningen niet eens nodig: het CPB voorspelt een afname van de bevolking. Hier brengen de heren Foppe en Lakerveld tegenin dat we op dit moment met een ernstig te kort aan (een bepaald type) woningen kampen in de stad.

Intussen staat het gebied, waar overigens naast alle bedrijvigheid ook 120 woningen zijn, dus op het punt platgewalst te worden. Dat hierbij mogelijk ook een stuk industrieel erfgoed wordt vernietigd, wordt door Koos Havelaar (voorzitter stichting Haags industrieel erfgoed) nader toegelicht. Hij noemt als belangrijke monumenten de Caballero fabriek, welke door de gemeente reeds is omarmd en omgezet naar hippe dure kantoorruimte. Echter de bebouwing eromheen staat wel op de lijst om gesloopt te worden, terwijl daar ook nog best mogelijkheden in zitten. Wat verder gaat verdwijnen: de metaalfabriek van Escher, een deel van wat nog over is van de gasfabriek (de laatst overgebleven gashouder), de karakteristieke bedrijfshallen uit de jaren 50 en het PTT gebouw.

Dat laatste gebouw wordt in de tijd die het nog duurt verhuurt aan ‘de creatieve industrie’, zoals dat tegenwoordig heet. Wellicht dat over een paar maanden ook Sonologic (mijn eigen bedrijf) daar een plekje heeft. Het is daar namelijk best gezellig, en een verademing als je het vergelijkt met Amsterdam, waar de creatieve industrie inmiddels behoorlijk is geinstitutionaliseerd. In de Binckhorst gebeurt nog van alles!

Haagse stadspartij bedankt, jullie hebben me kennis laten maken met een bijzonder stukje Den Haag.

Vroeger hadden we een krantenabbonnement. Op de volkskrant. Maar omdat de krant eigenlijk vol staat met berichten waar niemand op zit te wachten, zelfs de volkskrant, hebben we die maar opgezegd. Sinds een week hebben we weer een krant. Ik ben er ingeluisd. Door de dames voor de ingang van de Bijenkorf/AH. We hebben een proefabbonnement op Algemeen Dagblad/Haagsche Courant, het Frankensteinse fusieresultaat van AD en HC.

Dus kan ik weer iedere dag genieten van ‘beroemdheid overleden’, ‘ADO uit het slop door zoveelste donatie van gemeenschapsgeld’ en de laatste verwikkelingen in de soap rond rijkeluiskindjes van Aruba. Om met dat laatste te beginnen: het interesseert me niet! Ik weet het, het gaat hier om een Blanke Amerikaanse Vrouw, en het is dus daarom allemaal heel erg. Maar kom op zeg: er gaan in Iraq, Afghanistan, Rwanda, enz.. meer mensen dood dan je op twee handen kunt tellen. Elke dag een paginavullend artikel over het wel en wee van Joran en Natalee, daar zit ik dus echt niet op te wachten.

Een van de redenen dat ik de volkskrant heb opgezegd, is dat die krant eigenlijk vooral met de hype van de dag meewaaide. ADHC is hierop geen uitzondering maar mist zelfs het enkele achtergrondartikel dat je in de volkskrant nog wel eens kon vinden. Daarnaast doet het uiterlijk en het formaat meer aan de Metro of de Spits denken dan aan een krant. Nee, dat soort nieuws haal ik wel gewoon van internet.
De toegevoegde waarde (of eigenlijk dus de waarde) zou dan ook moeten zitten in het Haagsche deel van de ADHC. Welnu, best leuk hoor, om zo de laatste nieuwtjes uit de omgeving tot mij te nemen. Maar wie een beetje om zich heen kijkt en zich een beetje met de politiek in het ijspaleis bezig houdt, zal ook daar niet veel lezen dat hij of zij nog niet wist.
Wat ik van de volkskrant nog het meest mis, is de dagelijkse portie Sigmund. De stripjes in ADHC zijn van Metro niveau: niet grappig, geforceerd. Kortom, een blijvertje zal het niet zijn in ons huishouden, de ADHC. Ik zal hem voorlopig braaf blijven lezen, en ach: erger dan het krantje van de Kamer van Koophandel is het ook weer niet.

Om dan af te sluiten met het enige echte nieuwswaardige feit uit beide publicaties in de afgelopen week: Clandestino B.V. is failliet!

Het is een station. Geen fratsen. Inladen, uitladen. Geen plek waar je elkaar ontmoet, waar je blijft hangen. Ingeklemd tussen sporen en snelweg is het een station bij uitstek. Bijna alle vormen van vervoer in Amsterdam komen hier samen (er is geen water).

Het stationsgebouw, als je het al zo kunt noemen, is puur functioneel. Een paar glazen wanden en een dak schermen een bescheiden ruimte af van de elementen. Behalve een klein winkeltje enkel de roltrappen naar de perrons. Kaartjes kun je buiten kopen, bij de automaat. Daar is ook het tramperron. Voor de ingang van het gebouwtje vinden we een driehoekig pleintje met fietsenrekken, en een voetpad dat via een tunneltje naar het beursgebouw leidt.

Het treinstation, boven het gebouwtje en de tramhalte gelegen, is een simpele aangelegenheid: een enkel perron tussen de twee sporen die het knooppunt passeren. Ook het metrostation is recht-toe recht-aan, de sporen op dezelfde hoogte als de treinsporen, een kleine kopie van het treinstation eigenlijk. Even verderop ligt de keerlus van lijn 4, waar trambestuurder en conducteur pauzeren in een witte bouwkeet.

‘s Nachts is het, in schril contrast met overdag, uitgestorven. De gebouwen rondom het station verlaten, geen levende ziel in de buurt. Hoewel, hier en daar een lichtje. De bewaker van het KPN gebouw even om de hoek. De portier van het hotel. Maar dat is al weer ver weg.

‘s Nachts is het een plek waar je je verlaten kunt voelen van alles en iedereen.

Totdat de nachtbus je meeneemt naar Amsterdam Centraal..