Wat is er toch aan de hand met classic rock op de radio? Ik luister niet zo heel veel naar de radio, daar heb je immers internetradio voor, maar soms is er geen keuze. In de vakantie tijdens de autoritjes, beneden in het fitness centrum, of op andere rare plekken waar geen internet is. Bungalowparken bijvoorbeeld, waar de bouwers van UMTS masten door bewoners van nabijgelegen dorpen met hooivorken worden verjaagd.

Hoe dan ook, in die situaties was er altijd nog classic rock radio (in de vorm van Arrow classic rock en City FM). Lekkere stampende rock van The Animals, Deep Purple, Lenny Kravitz, Steppenwolf, The Doors, Roxy Music, Meatloaf (de jonge dan) en ga zo maar door. En dan alleen de knalnummers he, niet de ballads.

Maar tegenwoordig. Niets van al dat spetteren meer. Het ruigste wat je hoort zijn de Rolling Stones. Verder kabbelt het wat voort in slappe nummers die het ene oor in en het andere oor weer uit gaan. Heel af en toe nog eens een klassieker als Susie Q van de Creedence Clearwater Revival, die het dan ineens extra goed doet. Maar verder: gaap.

Kom op slappelingen bij arrow en city fm! Stampen met die muziek! Rocken en rollen, schreeuwende gitaren, jengelende orgeltjes, straffe ritmes, dat is wat ik wil!

Je hebt wel eens van die dagen, dat alles mis gaat. Of avonden. Zoals afgelopen vrijdagavond. We hadden een aardig programma: eerst zouden we naar Hoek van Holland voor ‘jazz on the beach’. Daarna door naar Amsterdam voor een tweetal optredens bij steim. Omdat er tussen Hoek van Holland en Amsterdam maar drie kwartier beschikbaar was, besloten we met de pas aangeschafte auto te gaan. [tip: de komende 5 alinea’s bevatten vooral gezeur, daarna gaat het over muziek]

Jawel, de familie Martens-Kingma heeft een auto. Ik heb het niet langer tegen kunnen houden. Maar na vrijdagavond weet ik hoe onhandig zo’n ding eigenlijk is (niet dat ik een rijbewijs heb overigens, ik liet me rijden). Maar daarover later meer. Want het begon in Hoek van Holland al fout.

Daar zouden diverse jazz (-achtige) bands optreden op het centrale plein maar vooral ook in diverse strandtenten. Zo ook Sven Hammond Soul, de band rond Sven Figee en zijn Hammond organ. Aangekomen in ‘Sand’, de strandtent waar SHS zou optreden en waar we eerst nog een hapje wilden eten, werden we geweigerd. Het zou vol zitten, ondanks het feit dat er op het terras slechts een handje vol mensen zaten. ‘Kunnen we dan niet binnen zitten?’, probeerden we nog. Maar nee, want ‘het weer kan ineens omslaan’. De lucht was helder blauw. Tuurlijk!

Goed, even een hapje gegeten bij de eerstvolgende strandtent, met op de achtergrond cubaanse covers van top-40 hits. Best aangenaam. Met name de frieten waren erg lekker, van die dikke ‘vlaamse’ frieten, waarvan mijn vlaamse medewerker altijd zei dat ie die in België nog nooit gezien had.

Een uurtje later, klaar voor een spetterend optreden van SHS terug in Sand: geen Hammond te bekennen. Afgezegd ofzo? We hebben het niet afgewacht, en zijn snel naar Amsterdam vertrokken. Niet geheel zonder slag of stoot, toen we Hoek van Holland met ruim 45 minuten vertraging verlieten hing de achterbumper van de auto los. Klein aanrijdinkje op het parkeerterrein.

Nouja, een uur later waren we in Amsterdam. Waar parkeren 3.60 euro per uur kost. Als je dus 3 uur denkt bezig te zijn, moet je 10.80 euro aan kleingeld bij je hebben, of je chipknip flink hebben opgeladen. We hadden geen van beiden, dus moesten we dat eerst nog regelen.

Toen we uiteindelijk bij Steim aankwamen, bleek het eerste optreden al begonnen en de deuren van de zaal gesloten te zijn. Jammer, want ik was best benieuwd naar ‘Rue 24’, phonografiese improvisatie gecombineerd met sax en gitaar. Deze laatste twee instrumenten overigens op volledig non-conventionele wijze bespeeld.

Na een half uur wachten was Rue 24 klaar, en mochten we de zaal betreden voor het tweede optreden: Mawja. Wederom een trio. Contra-bas, trompet en cello. En wederom op volledig non-conventionele wijze bespeeld. De contra-bassist maakte veel gebruik van feedback, het instrument was voorzien van diverse electronica maar ook een aantal mechanische modificaties. De cellist had tevens een electronisch arsenaal tot zijn beschikking, met daarop aangesloten een stel naakte speakers. De trompetist, tot slot, gebruikte allerlei schalen en slangen om rhytmische geluiden uit het instrument te verkrijgen.

Aan het einde als toegift zelfs nog een improvisatie in sextet van Rue 24 samen met Mawja, waarin met deuren werd geslagen en de trompet-operator zich uitleefde op uitgerekte balonnen gecombineerd met allerlei metalen implementen. Na afloop nog een heerlijke cd met drones aangeschaft, ‘Red Room‘ getiteld. En zo liep de avond dan toch nog goed af.

Ik mag graag naar muziek luisteren, en ik meen daar een vrij brede smaak in te hebben. Van electronica tot klassiek, van rock&roll tot house, van jazz tot raggea. Maar de laatste tijd merk ik dat ik van raggea niet meer kan genieten. Ik vraag me continue af ‘wil deze zanger mij nu ook in elkaar slaan of in de fik steken?’.

Want het blijkt dat veel raggea artiesten fanatieke homo haters zijn. In teksten wordt aangezet tot moord en mishandeling van homoseksuele medemensen. En niet zonder effect, Jamaica is als homo geen prettige plek om te wonen. Zelfs de politie en de regering keuren geweld tegen homo’s goed.

Nu zeggen al die artiesten, ‘ach weet je, we bedoelen het niet zo, het is allemaal spiritueel bedoeld’. Jaja, vandaar al dat geweld zeker.

Het is gelukkig niet allemaal kommer en kwel, aldus deze verzameling van reacties vanuit ‘de industrie’. Maar toch, de twijfel is gezaaid. Bij iedere raggeaplaat vraag ik me af, ‘potenrammer of niet’.

Zelfs Bob Marley kan ik niet meer horen. Tuurlijk, Bob Marley is zogenaamd een en al liefde en tolerantie en dat soort dingen. Maar als je dan zo’n Damian Marley (zoon van) hoort praten in een interview dan vraag je je toch af wat Bob Marley er nu eigenlijk van vind.

Jammer is het wel, al een tijdje heb ik een cdtje (gedownload) van Paprika Korps, een Poolse (punk)raggea band. Dan zou je dus op het eerste gezicht zeggen, “Pools EN raggea, dat kan niet anders….”. Helaas heb ik er nog niets over terug kunnen vinden. Dus als iemand iets meer over deze band weet, houdt ik me aanbevolen!
Mischien dat ik het cdtje dan nog eens kan kopen.

Wegens ziekte wat weinig geblogged de laatste tijd, dus om mijn totalen weer wat op te vijzelen bij deze ordinair een persbericht:

Na een aantal geslaagde edities durft het muziekplatform Simuze met een
gerust hart op vrijdag de dertiende (!) het lot te tarten, met wederom
een selectie van artiesten uit het uitgebreide aanbod aan gratis en
legaal verspreidbare muziek op Simuze.nl:

Sinds de start van Simuze – in juli 2005 – staan er meer dan 1300
muziekstukken van ruim 300 verschillende artiesten uit zeer
uiteenlopende genres online. Momenteel worden er maandelijks ongeveer
100.000 unieke bezoekers geteld.