The Hague Jazz is helaas weer afgelopen. Het festival is een groot succes geweest. De zaterdagavond was uitverkocht, en dat was te merken. Hoewel het soms wat te druk was voor mijn smaak, kijk ik er met plezier op terug. Vooral bij de grote namen was het druk, en ongetwijfeld is dat ook reden van het succes. De minder bekende groepen konden daar mooi op meeliften, en dat is eigenlijk ook waarom ik The Hague Jazz bezocht.
Het Hammond orgel is in trek, getuige maar liefst drie optredens (als het er niet meer waren) waar dit goddelijke instrument een zeer centrale rol heeft: James Carter organ trio, B-3 Hammond soul & jazz en Sven Hammond soul.
Om met de eerste te beginnen: James Carter is een zeer begenadigd toeteraar, van een aan Eric Dolphy grenzende genialiteit. Heerlijk om aan het werk te zien, en vooral te horen. Als hij los gaat, vergeet je totaal waar je bent of wat je daar doet. Samen met organist Gerard Gibbs, die het Hammond B-3 op de juiste plek weet te raken en daarmee ook de baslijn verzorgt, en drummer Leonard King iets wat je zeker niet mag missen als je de kans krijgt!
Van een heel ander niveau, maar daarom niet minder vermakelijk, was B-3 Hammond soul & jazz. De kleine zaal waar zij optraden was stampvol, en het is duidelijk dat ze reeds een trouwe schare fans hebben. Lekkere muziek, met naast Rob Mostert op B-3 tevens door Sander van Wonderen bespeelde Rhodes en Clavinet, om het gebrek aan gitaar volledig goed te maken.
Sven Hammond Soul, ten slotte, is een band waarin de Hammond een zeer centrale rol speelt. Heerlijke dansbare muziek, waarin de roterende Leslie speaker kundig wordt gebruikt om het geluid van het Hammond zijn karakteristieke klank te geven. Erg lekker was de performance van Goldfinger, zo soulfull had ik dit nummer nog nimmer gehoord.
En zo kan ik nog wel even doorgaan met de hemel in prijzen van verschillende bands die aanwezig waren. Ik pikte bovenstaande eruit vanwege de Hammond’s, maar wil toch vooral ook een aantal bands niet ongenoemd laten. Om te beginnen The New Arrivals. Eerder hoorde ik ze al spelen op de koninginnenach, en werd toen gegrepen door de passie waarmee ze de moderne jazz ten gehore brachten. Heerlijke solo’s, zowel op piano, drum, bas als sax. Simpelweg meesterlijk, een genot om naar te luisteren. Ik hoop dat ze snel een CD uitbrengen, want dit mag eigenlijk niet ontbreken op mijn mp3-speler. En heren, waar is jullie website? Die kon ik dus nog niet vinden, mochten ze dit lezen: ik help ze graag om er een neer te zetten.
Het Ben Herman Quartet bracht een geniale mix die ik nog het beste kan omschrijven als surf meets avant-garde. Meeslepend in het kwadraat dus: heerlijke onnavolgbare solo’s, opzwepend samenspel. Dit is niet te omschrijven, dit moet je horen! De drummer, Joost Kroon, bespeelt trommels, microfoonstandaards en wat verder nog maar in de buurt is op zeer creatieve wijze. Hij had het overigens vrij druk: naast dit optreden deed hij de drum voor Sven Hammond Soul en het optreden van Hans Teeuwen.
Over creatief gesproken, David Samson & The Samson Brothers brachten een scala aan niet-Westerse instrumenten en gaf daarmee een zeer meditatief maar soms ook opzwepend energiek geluid ten gehore. Een laatste optreden dat ik niet ongenoemd wil laten is het Nina Ebbenhout Quartet. Klassieke opstelling van piano, drums, contrabas en een zangeres die weet waar ze mee bezig is.
Als ik toch iets negatiefs zou moeten zeggen over het festival, dan is het dat het soms echt gekkenwerk was! Drie, soms wel vier optredens tegelijk die je eigenlijk niet wilt missen. Niet te doen. Het was druk, en dat is natuurlijk goed voor het festival. Het ziet er gelukkig naar uit dat we de komende jaren in ieder geval in Den Haag dit festival blijven houden. Er gaan zelfs geruchten van uibreiding naar 3 dagen. Ik hoop dat het ook een echt jazz festival blijft, met ruimte voor minder bekende acts en nieuw bloed, en betaalbaar. Want, eh, ‘Snoop Dogg’ en ‘Boris’ op een jazz festival? Daar zit ik dus niet op te wachten..
