Hee, daar gaat ie weer, de RampstadRail op volle snelheid weer naar Zoetermeer, zou het dan toch nog goed komen?

Zo beter?

Het is niet mijn gewoonte om op mijn weblog te reageren op het nieuws, maar nu zakt mijn gouden zwembroekje toch echt af.

Gisteren hadden we het nieuws van de vrouwelijke kamerleden van GroenLinks, die ook een poster van een knappe man in een gouden zwembroekje willen zien. Nu heb ik op zich helemaal niets tegen knappe mannen in gouden zwembroekjes (in tegendeel, ik lust er wel pap van!), maar wat minister Plasterk daar nu helemaal aan kan doen?? En is dit nu waar de tweede kamer leden zich mee bezig moeten houden? Zijn er dan echt geen belangrijker dingen te doen?

En dan vandaag groot op de voorpagina van de metro het nieuws dat GroenLinks de tweede pedopartij is. Als linkse homo ben ik nu dus ook automatisch pedofiel, want rozelinks heeft aldus besloten. Ik had die werkgroep eigenlijk best hoog zitten, maar nooit in hun beginselprogramma verdiept. Ik voel me hier niet prettig bij, en wil me ook distantieren van de opstelling dat volwassenen maar zonder enige beperking sex met kinderen zouden moeten mogen hebben.

Moest ik me op straat bij het folderen eerst al verdedigen voor de liberale koers van de tweede kamer fractie, nu moet ik dus ook nog eens gaan uitleggen dat we geen pedopartij zijn. Het is goed dat er even geen verkiezingen zijn, want mij krijgen ze voorlopig de straat niet meer op.

Nu maar hopen dat de etalageruit van ons gloednieuwe pandje heel blijft. Bedankt Femke, Naima, Ineke, Mariko, Herman en rozelinks! ‘We zijn een vrije partij’, aldus Tom van der Lee. Sorry, maar dit is niet het soort vrijheid waar ik achter sta.

Na alle commotie ben ik weer eens begonnen aan een herlezing van de diverse stukken, waaronder het manifest ‘vrijheid eerlijk delen’ en de bundel ‘vrijheid als ideaal’ die daaraan ten grondslag ligt. Om met die eerste te beginnen (met de bundel ben ik nog bezig), die is blijkbaar niet bedoeld voor leden om te lezen. Ik probeerde het namelijk met een zoekopdracht ‘vrijheid eerlijk delen’ op onze eigen site, maar kreeg hem op de 1e pagina niet te zien. Google doet dat beter, en geeft de pdf als eerste resultaat.

Hoe dan ook, de inhoud. Halsema en van Gent pleiten voor keuzevrijheid. Maar wel een vreemd soort keuzevrijheid, een soort die we allemaal wel zouden willen hebben: keuzes zonder consequenties. Het meest duidelijk vind ik dit in de punten over kinderopvang en ondernemersschap.

In het manifest lijkt het alsof de keuze om kinderen te nemen toch vooral geen consequenties voor je oude vertrouwde leventje mag hebben. Ik vind (maar blijkbaar is dat ouderwets) dat als je kinderen neemt, je ook de verantwoordelijkheid voor die kinderen moet nemen. En dat betekent niet dat je ze na het baren en eventueel wat weekjes zogen in kinderdagverblijven kunt dumpen om verder te gaan met waar je daarvoor bezig was.

Halsema en van Gent brengen het als emanciperende maatregel, de vrouw moet ook aan het werk kunnen. Ik vind dit dumpen echter wel een hele makkelijke oplossing, en zou liever zien dat de beide ouders onderling uitwerken wie wanneer voor de kinderen zorgt en daarin een eerlijke verdeling vinden. Want kinderen nemen is een keuze met consequenties.

Waarom vind ik dit zo belangrijk? Ik ben er namelijk van overtuigd dat het continue gedwongen in grote groepen functioneren voor een groot aantal kinderen helemaal niet goed is. Ik doel dan op de meer introverte en gevoelige kinderen, die behoefte hebben aan reflectie en tijd voor zichzelf. Dagelijks 10 tot 12 uur in zo’n kinderdagverblijf blokkeert de ontwikkeling van dit soort kinderen.

In hun standpunten over werken en ondernemersschap geven Halsema en van Gent er blijk van dat ze geen enkele voeling hebben met de werkvloer. Het begint al met het risicoloos maken van de keuze om ondernemer te worden (overigens, ik ben zelf ondernemer dus enigszins ervaringsdeskundige op dit vlak). Natuurlijk, de sociale zekerheid voor ondernemers is waardeloos, en daar mag best wat verbeteren.

Maar ik vind het te ver gaan om een ‘basisinkomen’ vast te leggen voor ondernemers. Als je er voor kiest om ondernemer te worden, dan kies je voor het nemen van risico. Risico en ondernemersschap zijn onlosmakelijk verbonden, en het is juist deze risicofactor die ondernemers van werknemers onderscheid. Als je dat risico uitvlakt, krijg je ‘ondernemers’ die geen enkele drive hebben om winstgevend te zijn. Een soort uitkering met bezigheidstherapie zeg maar. Het risico (en overigens de verantwoordelijkheid voor bijvoorbeeld personeel) geeft de ondernemer de drive die nodig is om succesvol bezig te zijn.

Ook pleiten zij voor meer flexibele werkgelegenheid, meer freelancers en minder vaste dienst werkers.

Zo willen ze dat zekerheden voor wat zij ‘insiders’ noemen worden afgebroken. Oudere werknemers met vaste contracten moeten makkelijker de deur kunnen worden gewezen. Zij gaan er volledig aan voorbij dat zoiemand, die al jaren zo niet decennia voor een bedrijf werkt, die zekerheden ook verdient heeft. Iemand die zich jaren voor je bedrijf hebt ingezet, die wijs je niet zomaar de deur. Je hebt een band opgebouwd, de werknemer heeft laten zien te geloven in waar jij als ondernemer mee bezig bent, en zich daar ten volste voor te willen inzetten.

Een jobhopper daarentegen (het soort flexibele werknemer waar Halsema en van Gent er liever meer van zien), biedt geen enkele zekerheid. Mischien is de jobhopper alweer vertrokken voordat ie goed is ingewerkt. Terwijl zhij voor jou aan het werk is droomt zhij mischien alweer van de volgende job. En heb je zo iemand eenmaal goed ingewerkt in je bedrijfsprocessen en klantenbestand, dan stapt zhe op en kun je weer van voor af aan beginnen.

Ook de mythe van het thuiswerken wordt in dit manifest weer uit de sloot gehaald. In de praktijk echter al lang achterhaald. Het blijkt namelijk dat mensen, in tegenstelling tot wat de term ‘human resources’ doet vermoeden, geen productiemachines zijn die je op een willekeurige plek kunt aansluiten waarna de productie vanzelf volgt. Zeker (maar niet uitsluitend) in een kleine onderneming is het contact onderling van groot belang. Het feit dat je in dezelfde ruimte zit, en gewoon spontaan iets kunt vragen of vertellen.

Daarnaast is het freelancen voor veel mensen helemaal geen keuze, maar een noodzakelijk kwaad. Je ziet dit vooral in de mediaindustrie. Televisiemakers bijvoorbeeld klagen steen en been dat ze, nu ze een gezin hebben, behoefte hebben aan een vast inkomen. Maar in de televisiewereld is dit heel moeilijk te vinden, je bent altijd aangewezen op tijdelijke jobs. Niet iedereen heeft hier zin in, maar het enige alternatief is om een ander vak te kiezen.

Halsema en van Gent slaan wat mij betreft de spijker dan ook volkomen mis. Zij missen het contact met de praktijk, de voeling met de werkvloer. En komen daarom met ideeen die in de studeerkamer mooi klinken, maar in de praktijk niet overeind blijven. Werknemer noch werkgever kan iets met deze ‘vrijzinnige voorstellen’.

Het manifest ‘vrijheid eerlijk delen’ is overigens niet alleen maar kommer en kwel. Hier en daar zitten er wel elementen in waar ik me enigszins in kan vinden. Maar, zo zeggen de opstellers, het is een totaalpakket. Niet iets waaruit je kunt shoppen (iets wat zij overigens wel doen in het Scandinavische model). “Either you’re with us, or you’re against us”, en als dat de keuze is die mij wordt voorgelegd dan kies ik toch voor het laatste.

Ging ik er eigenlijk van uit dat ik het manifest had ondertekend, hoor ik van alle kanten dat ze mijn naam er niet onder hebben zien staan! Gelijk maar even gekeken, en inderdaad, ik sta er niet bij.

Helaas te laat, maar ik heb het toch nog even rechtgezet met een mailtje aan de initiatiefnemers. Met trots mag ik mijzelf dan nu dus officieel Platvoet-indiaan noemen.

Vanavond hadden we in Den Haag een bijeenkomst over de aankomende evaluatiebijeenkomsten, het manifest, de koers, sociaal-maatschappelijke ontwikkelingen in de afgelopen decenia en de geschiedenis van GroenLinks (en zo nog wat van die dingen).

Ik ga hier niet proberen een verslag van vanavond neer te zetten, ik ga er van uit dat onze redactie dat vakkundig zal gaan doen. We hebben in iedergeval voldoende standpunten om op 9 mei in Delft in te brengen, en natuurlijk tijdens de bijeenkomst in Rotterdam.

Het is jammer dat we voor die tijd niet nog een ALV kunnen beleggen, om als afdeling een aantal standpunten te bepalen. Hoewel ik me aan de ene kant kan voorstellen dat daar wat verzet tegen zal zijn, lijkt het mij niet verkeerd. Den Haag staat bekend als een kritische afdeling, en terecht, en zou dus een sterke positie in het debat in kunnen nemen.

Het is in ieder geval altijd erg interessant om van de oudgedienden (en dat bedoel ik met het volste respect) te horen hoe GroenLinks vroeger in elkaar zat, en hoe dingen zijn gegroeid tot wat ze nu zijn. Zelf ben ik natuurlijk nog maar een groentje binnen de partij (nog maar een jaar of 5 lid, waarvan 3 actief). Ik vind het belangrijk om te weten waar de partij vandaan komt, net zoals ik het belangrijk vind waar de partij heengaat.

Een echte conclusie voor deze laatste paragraaf heb ik eigenlijk niet. Maar dat is natuurlijk niet zo vreemd, het debat (wat eigenlijk een dialoog zou moeten zijn) is nog in volle gang. Laat ik hopen dat de hetzerige sfeer tegen de Platvoet-indianen wat neerslaat. Want een wij-zij houding, daar schieten we niets mee op. De sfeer die op het laatste congres werd neergezet bevalt mij namelijk allerminst. Om iemand als Leo Platvoet, die aan de wieg van GroenLinks heeft gestaan, op zo’n manier af te serveren, dat zou gewoon niet moeten kunnen in onze partij.

Ik dwaal weer af, en zo werd de vorige paragraaf niet de laatste paragraaf. Deze post voelt niet af, maar ik publiceer hem toch maar. Het is al laat!