Roma (tre)
(geschreven op vrijdag 17 augustus 2007)
Nog steeds geen internet in het hotel. Laat dat maar aan de Italianen over. In de nieuwe kamer knippert het licht in de badkamer, maar het balkon is wel weer groter. De douchekabine helaas niet. Wat het ontbijt verschaft blijkt iedere ochtend weer een verassing. Het is inmiddels 2.00 uur, en we zijn zojuist met een kleine groep teruggekomen van het avondmaal. We gingen namelijk al vrij laat weg uit het hotel, en hebben best lang moeten zoeken naar een restaurant waar geen toeristen zaten. We zijn zelf dan wel toeristen, maar we hebben toch een bepaalde standaard.
En zo kon het dus gebeuren dat we om 23.00 uur pas de kaart voor onze neus kregen. In een heerlijk rustig restaurant in een achterafstraatje. Het eten was zoals gewoonlijk weer heerlijk. Geen pasta deze keer, wel een aantal heerlijke gerechten met o.a. gegrilde groenten en paddestoelen en uitstekende Italiaanse wijn.
Toen we terugliepen, maakten we kennis met het nachtleven van Rome. Geen bars of discotheken, de jeugd hangt hier uitbundig op straat. Hanggroepjongeren? Het stikt er hier van, letterlijk honderden zoniet duizenden jongeren op de pleinen en bruggen en in de straten. De sfeer is heerlijk gemoedelijk, ik heb eigenlijk geen nare taferelen gezien. Kun je nagaan, als jongeren in Nederland op deze schaal rond zouden hangen, zou de politie geweldadig in grijpen. ‘Amazing’!
Van de twaalf mensen waren er vanavond nog 6 over. Morgen zijn we met vijf man, en gaan we sight-seeing in Rome. Ik hoop toch wel even de ‘klassiekers’ mee te pikken, o.a. het colloseum. Tsjah, en toch ook nog even een ritje in de metro natuurlijk.
Eigenlijk heel toevallig, dat van dat internet. Al twee dagen ben ik volledig afgesloten van cyberspace. Mijn enige contact met de virtuele wereld de momentjes dat ik even een halfuurtje op een pleintje een hotspot had gevonden. Ik ben momenteel bezig in ‘Gridlinked’, van Neal Asher. In dit sci-fi verhaal gaat het o.a. over een geheim agent die 30 jaar lang via implantaten in zijn schedel direct vanuit zijn brein contact kan maken met ‘internet’.
Nu leek het me best handig, zo’n verbinding met internet die direct met je brein praat. Nooit meer je mobiele telefoon vergeten, of de oplader van de laptop niet bij hebben. Altijd informatie kunnen opzoeken. De hoofdpersoon uit het boek merkt echter dat hij na 30 jaar ‘gridlinked’ te zijn geweest geen menselijke emoties en sociale omgang meer beheerst. Daarom besluit hij om de verbinding geheel te verbreken.
Wat volgt is een periode van afkicken, cold-turkey. Maar gaandeweg ontdekt de hoofdpersoon dat het leven met emoties en direct menselijk contact rijker is dan het leven met de verbinding. Hetzelfde heb ik eigenlijk gemerkt tijdens de internetvrije TWiki community summit: omdat er geen internet was, zit niet iedereen continue zijn email te checken of te chatten of andere dingen te doen online. Het zorgt ervoor dat iedereen gefocussed is op het groepsproces.
