Morgen begint de allereerste TWiki community summit, dus vandaag was ik op reis. Met het vliegtuig, want een treinreis naar Rome dat is me niet gelukt via internet. Zo ver van huis was ik nog nooit, verder dan Denemarken ben ik nooit gekomen. Een vlucht van nog geen 2 uur, waar m’n oren nu nog van ploppen, en ik zit in Italië: land van de pizza, de maffia en de corrupte politici.

Ze hebben hier twee kleinere vliegvelden, in plaats van 1 groot vliegveld zoals Schiphol. Op zich wel slim, want zo heb je toch net wat minder drukte en daarmee gepaard gaande vervuiling en criminaliteit. Vanuit het vliegtuig wel eerst met de bus naar de aankomsthal, in plaats van direct via zo’n slurf. Dan met een speciaal pendeltreintje, dat met een grote bocht óm Rome heen gaat, naar het centraal station alwaar de metro dan niet meer blijkt te rijden! Nouja, ik had Tomtom meegenomen, dus de wandeling van 20 minuutjes naar het hotel was zo gepiept.

Aangekomen in het hotel gauw m’n tas uitgepakt en naar de lobby om weer even online te gaan. Want internet op de kamer, daar doen ze niet aan bij Hotel Adriano. In de lobby werkt het internet overigens ook niet, dat komt morgen pas weer. Dus ben ik als een echte cyberjunkie met m’n laptopje de straten af gaan schuimen, op zoek naar een open wifi punt. Of bij gebrek daaraan zo’n wifi punt waar je voor moet betalen. Met wat truukjes (TCP/IP tunnelen over DNS of ICMP) hoef je daar overigens helemaal niet voor te betalen, en dat was ik eerlijk gezegd ook helemaal niet van plan.

En zo kan het dus gebeuren, dat ik op een pleintje ergens in Rome m’n mail zit te checken, de laatste RSS feeds binnen trek en zit te bloggen. Het is hier in ieder geval veel beter weer dan in Nederland, dus alleen daarom is het de moeite al waard. Wel raar dat de metro er al om 21.00 uur mee stopt. En de verhalen over het verkeer zijn ook schromelijk overdreven, wie Amsterdam is gewend vind Rome een speeltuin.
Morgen ongetwijfeld meer over de TWiki summit. Er staat genoeg op het programma. Nu ga ik maar weer eens terug naar het hotel, want morgen om 9.00 uur begint de eerste sessie reeds. Ik denk dat ik maar ontbijt op bed laat bezorgen, zodat ik dat kan combineren met wakker worden.

Weer een kiekje uit de juiste hoek voor het overzicht.

Het begint intussen al een enigszins ‘Ground Zero enkele weken na de aanslag’-achtige aanblik te krijgen. Mijn foto’s vallen in de smaak, haagsche weblog nam er een over en plaatste een aardig commentaar vanaf de site van de sloper erbij:

“Duizend ton afvalgips, 250 ton bouw en sloopafval, asbest en 50.000 ton puin vullen 1800 vrachtwagens. Kortom, de sloop van het even jonge als omstreden gebouw de Zwarte Madonna naast het Centraal Station van Den Haag heeft heel wat voeten in de aarde. Sloopbedrijf Oudt Zwanenburg uit Amsterdam stript het gebouw per verdieping van trappenhuis naar trappenhuis. Deuren, kozijnen en keukenblokken worden verwijderd alvorens kleine machines afrekenen met de gipsen binnenmuren. Zodra een etage volledig is gestript, worden de buitengevels gedemonteerd. Kranen hijsen de losgehakte gevels vervolgens weg. Met een hydraulische kraan die van een sloopgiek en een betonvergruizer is voorzien, wordt het kale betonskelet in repen geknipt. Een rubberen mat van 10 vierkante meter moet voorkomen dat brokstukken bij het knippen in de rondte vliegen.”

Het is overigens op zijn minst frappant: de Zwarte Madonna zou o.a. gesloopt worden omdat het zo’n lelijk gebouw was (ik vond het best een mooi gebouw, dat terzijde). Maar nog geen 500 meter verderop verrijst op een vrij prominente plek in de Haagse binnenstad een ontzettend lelijk bioscoopgebouw.

Je hebt wel eens van die dagen, dat alles mis gaat. Of avonden. Zoals afgelopen vrijdagavond. We hadden een aardig programma: eerst zouden we naar Hoek van Holland voor ‘jazz on the beach’. Daarna door naar Amsterdam voor een tweetal optredens bij steim. Omdat er tussen Hoek van Holland en Amsterdam maar drie kwartier beschikbaar was, besloten we met de pas aangeschafte auto te gaan. [tip: de komende 5 alinea’s bevatten vooral gezeur, daarna gaat het over muziek]

Jawel, de familie Martens-Kingma heeft een auto. Ik heb het niet langer tegen kunnen houden. Maar na vrijdagavond weet ik hoe onhandig zo’n ding eigenlijk is (niet dat ik een rijbewijs heb overigens, ik liet me rijden). Maar daarover later meer. Want het begon in Hoek van Holland al fout.

Daar zouden diverse jazz (-achtige) bands optreden op het centrale plein maar vooral ook in diverse strandtenten. Zo ook Sven Hammond Soul, de band rond Sven Figee en zijn Hammond organ. Aangekomen in ‘Sand’, de strandtent waar SHS zou optreden en waar we eerst nog een hapje wilden eten, werden we geweigerd. Het zou vol zitten, ondanks het feit dat er op het terras slechts een handje vol mensen zaten. ‘Kunnen we dan niet binnen zitten?’, probeerden we nog. Maar nee, want ‘het weer kan ineens omslaan’. De lucht was helder blauw. Tuurlijk!

Goed, even een hapje gegeten bij de eerstvolgende strandtent, met op de achtergrond cubaanse covers van top-40 hits. Best aangenaam. Met name de frieten waren erg lekker, van die dikke ‘vlaamse’ frieten, waarvan mijn vlaamse medewerker altijd zei dat ie die in België nog nooit gezien had.

Een uurtje later, klaar voor een spetterend optreden van SHS terug in Sand: geen Hammond te bekennen. Afgezegd ofzo? We hebben het niet afgewacht, en zijn snel naar Amsterdam vertrokken. Niet geheel zonder slag of stoot, toen we Hoek van Holland met ruim 45 minuten vertraging verlieten hing de achterbumper van de auto los. Klein aanrijdinkje op het parkeerterrein.

Nouja, een uur later waren we in Amsterdam. Waar parkeren 3.60 euro per uur kost. Als je dus 3 uur denkt bezig te zijn, moet je 10.80 euro aan kleingeld bij je hebben, of je chipknip flink hebben opgeladen. We hadden geen van beiden, dus moesten we dat eerst nog regelen.

Toen we uiteindelijk bij Steim aankwamen, bleek het eerste optreden al begonnen en de deuren van de zaal gesloten te zijn. Jammer, want ik was best benieuwd naar ‘Rue 24’, phonografiese improvisatie gecombineerd met sax en gitaar. Deze laatste twee instrumenten overigens op volledig non-conventionele wijze bespeeld.

Na een half uur wachten was Rue 24 klaar, en mochten we de zaal betreden voor het tweede optreden: Mawja. Wederom een trio. Contra-bas, trompet en cello. En wederom op volledig non-conventionele wijze bespeeld. De contra-bassist maakte veel gebruik van feedback, het instrument was voorzien van diverse electronica maar ook een aantal mechanische modificaties. De cellist had tevens een electronisch arsenaal tot zijn beschikking, met daarop aangesloten een stel naakte speakers. De trompetist, tot slot, gebruikte allerlei schalen en slangen om rhytmische geluiden uit het instrument te verkrijgen.

Aan het einde als toegift zelfs nog een improvisatie in sextet van Rue 24 samen met Mawja, waarin met deuren werd geslagen en de trompet-operator zich uitleefde op uitgerekte balonnen gecombineerd met allerlei metalen implementen. Na afloop nog een heerlijke cd met drones aangeschaft, ‘Red Room‘ getiteld. En zo liep de avond dan toch nog goed af.

Aldus komkommert de site van RTV West. Dus komkommer ik er maar even als ervaringsdeskundige over door: vroegâh woonde ik aan de autoweg, en daar had je autolawaai. Nu woon ik aan de trambaan, en piept er wel eens een trammetje voorbij. Een prachtgeluid, erg rustgevend en uitermate urbaan. Zeker als ze ook nog even naar elkaar tringelen, zo lief is dat. Tien keer liever een trammetje om de twee minuten dan die constante drone van de Utrechtse baan.

Mijn advies aan Helga Roem (de ‘omwonenden’ in kwestie): ga eens op zoek naar een leuk woninkje in Tjieptjirkstradeel, daar schijnt het erg rustig te zijn!

Dat piepen, overigens, wordt veroorzaakt doordat de tramwielen links en rechts met een as zijn verbonden. Ze draaien dus altijd even snel. Als de tram de bocht om gaat (bijvoorbeeld een bocht naar links), dan legt het linkerwiel een kleinere afstand af dan het rechterwiel. Maar ze draaien wel even snel rond. En dus gaan de wielen slippen over het spoor. Staal op staal en dat piept.

Soms smeert de HTM de rails in zo’n bocht dan wel eens in met vettige smurrie. Dat helpt wel wat, maar echt vrolijk wordt je er niet van als dat onder je schoenen zit. Je zou natuurlijk ook de as tussen de wielen weg kunnen halen. Dat hebben ze in Amsterdam gedaan met de nieuwe combino trams. Maar dat levert weer andere problemen, de krachten die dan namelijk in bochten op de wielen komen te staan zijn veel groter dan bij een gewone tram met assen. Dus meer slijtage van je tram. Ook niet ideaal dus.

U merkt het al, lieve lezer, ik ben een spoorliefhebber. Dus kom niet aan m’n tram! Want dan kom je aan mij.