Oftewel, terug naar de universiteit. Vandaag bracht ik, net zoals ik dat morgen en overmorgen ga doen, de dag door in het TEMlab van de afdeling mediastudies van de universiteit van Amsterdam. Een beetje thuiskomen, want het TEMlab heb ik zelf nog opgezet indertijd. We zijn daar met een bont gezelschap bijeen om onderzoek te doen naar de Palestijnse cyberspace.

Het is de start van een serie van drie workshops. Deze eerste in Amsterdam wordt gevolgd door een tweetal workshops in Ramallah (naar alle waarschijnlijkheid). Wat we onderzoeken is in hoeverre het Palestijnse online netwerk de fysieke en ideele splitsing die de Palestijnse cultuur momenteel ondergaat tegen kan gaan.

De fysieke splitsing bestaat uit het opsnijden van Palestijns grondgebied door Israel met wegen en hekken, waardoor mensen elkaar niet meer kunnen opzoeken. Het idee is dat deze mensen elkaar op internet wel kunnen vinden, en daar met elkaar kunnen debatteren over bijvoorbeeld politiek en militia.

De workshop in Amsterdam is bedoeld als voorbereiding voor de workshops in Palestina. De bedoeling is dat we onze (het project is een samenwerking tussen de govcom.org foundation en P@ISP) onderzoeksmethoden als het ware exporteren zodat onderzoekers in Palestina hier ook mee aan de slag kunnen.

Persoonlijk heb ik mij vandaag bezig gehouden met het verzamelen van data. We hebben een lijst van zo’n 1600 Palestijnse sites. Wat we willen weten, is waar deze sites gehost worden, geografisch gezien, en waar de domeinnamen van deze sites geregistreerd zijn. Het eerste is een fluitje van een cent, het tweede is iets minder makkelijk.

Ieder land heeft een centrale registratie van domeinnamen (nouja, bijna ieder land, de VS hebben het hele zaakje opgesplits in het kader van de ‘vrije markt’, daar is het nu dus een puinhoop). In Nederland is dat SIDN, in Palestina is het Pnina. Helaas is de database van registraties behoorlijk summier. Zo staat er soms als adres niet meer dan ‘Hanadi Tower, Palestine’, en dan moeten we maar weten waar dat is.

Gelukkig staan er wel overal telefoonnummers bij. Door de telefoonnummers van de domeinen te groeperen op co-occurence met woorden in de adresregel, werd een patroon zichtbaar. Door de eerste twee cijfers van het telefoonnumer te nemen kreeg ik, na eerst nog de lijst met woorden ge-cross-referenced te hebben met een lijst van steden in Palestina, een aardige indicator voor de stad. Dat is dus het netnummer en het eerste cijfer van het nummer (e netnummers worden in Palestina gedeeld door verschillende steden).

Dus, na een dag prutsen en uiteindelijk bovenstaand idee in een uurtje te hebben geimplementeerd hebben we dan toch voor een groot deel van de sites een stad. Dat geeft ons de mogelijkheid om allerlei interessante kaarten te genereren. Andere onderwerpen waar we aan toe hopen te komen zijn ‘syndication networks’ en een vergelijk van Palestijnse NGO’s op het net.

(geschreven op zaterdag 18 augustus 2007)

Deense delegatie met op de achtergrond het colloseum

De laatste dag in Rome. De groep is inmiddels gereduceerd tot een man of vijf. Als eerste stond het colloseum op het programma, een van de ‘major sights to see’ zal ik maar zeggen. Beetje druk, een wachttijd van 1.5 uur. Ach, van de buitenkant ziet het er al boeiend uit, dus na wat naar binnen te hebben gegluurd via de diverse ingangen liepen we verder. Niet ver van het colloseum de lunch genutigd. Pizza met champignons, lekker maar niet bijzonder. Wel bijzonder dat een tentje zo dicht bij het colloseum helemaal niet duur is.

Uiteraard onderweg ook nog een aantal kerken bezichtigd. Want kerken daar breek je dus je nek over in Rome. De ene nog bombastischer dan de andere. In schril contrast daarmee de volgende bestemming: de catacomben. Hier liggen zo’n 300.000 mensen begraven, met name uit de eerste helft van het eerste milennium. In de grond is een enorm stelsel van gangen uitgegraven. De bijzondere grond is door het contact met lucht keihard geworden. Raar is het wel om tussen de muren te lopen, met om je heen letterlijk honderden stoffelijke overschotten.

Zeker als je in de groep (je mag alleen naar binnen met een gids) een compleet neurotische amerikaanse moeder met twee kinderen hebt. De moeder schiet van ‘oh interessant, dat wil ik zien’ naar ‘excuse me excuse me laat me erdoor waar z’n m’n kinderen, guys guys’. Totaal gestoord. De kinderen zagen het stoicijns en apatisch aan.

Il padre del TWiki (Peter Thoeny) in de bus

Op weg naar de catacomben, met de bus, maakten we kennis met de rijstijl van een buschauffeur die nodig naar het toilet moet. Voet op het gas, en alleen remmen als er gestopt moet worden voor een halte. Links, rechts, en de passagiers vliegen en rollen door de bus. Best grappig. Op de terugweg begonnen de lange dagen ons toch op te breken. Inmiddels waren we met z’n 3-en over: ik, Peter (oprichter van TWiki) en Carlo (onze kersverse usability expert). Tijdens de terugrit begonnen we enigszins in te kakken.

Goed, na nog even een enorme kerk te hebben bezichtigd, met een orgel dat ik graag eens zou horen spelen, zijn we dan toch eindelijk de metro ingedoken. De stations en tunnels zijn oud, maar de metrostellen zijn redelijk modern. Geen compartimenten, maar van voor tot achter doorgang, vergelijkbaar met de nieuwe metrolijnen in Parijs (o.a. La Defense). En erg goedkoop, voor 1 euro heb je een ritje in de metro. Ongeacht instap- en uitstaphalte. Wel geld er een tijdsduur, na 75 minuten is het kaartje niet meer geldig.

Toen we vervolgens bij de Fontana di Trevi aankwamen, zaten we er wel doorheen. Wat een irritante plek. Toegegeven, de fontein is best aardig hoor. Maar wat een drukte, toeristen en verkopers van toeristengadgets die irritante geluidjes maken. Na snel wat kiekjes te hebben geschoten zijn we gevlucht naar het hotel. Aldaar scheidden, na een drankje, onze wegen. Ik ben met de metro terug gegaan naar het station. Even een stuk pizza gehaald bij een tentje naast het station, flesje drinken, en in de trein naar het vliegveld.

Blijkt dat het vliegtuig behoorlijk vol zit, en er dus nog geen stoel voor me is gereserveerd. Bij de gate aangekomen is het inderdaad erg druk, compleet met irritant ventje met gitaar die denkt dat iedereen zit te wachten op zijn gepingel. De dames van Alitalia doen wat onduidelijk over hoe druk het dan is en wat dit voor me gaat betekenen. De indruk ontstaat als zou het zelfs kunnen gebeuren dat ik helemaal niet mee zou kunnen. Curieus, want ik heb toch echt betaald voor een plekje. Dit schijnt normaal te zijn bij KLM, ik vlieg niet zo vaak (in fact, dit was de tweede keer in mijn hele leven dat ik een vliegreis ondernam), dus ik snap er niets van. Nouja, uiteindelijk komt het toch allemaal nog goed, en zit ik een vliegtuig vol met jengelende kinderen, gezinnetjes en tienerstelletjes, op weg naar Nederland, waar het 10 graden kouder is.

Gelukkig is de volgende TWiki community summit in Berlijn (of nouja, eigenlijk de volgende-volgende). Dat is mooi, want over Berlijn hoor ik goede verhalen en daar kan ik makkelijk met de trein komen. Niet dat Rome geen leuke stad is hoor! Ik heb genoten, en kom er zeker nog eens terug. Maar dan als onderdeel van een rondreis door Italie. Want ik moet er niet aan denken meer dan 5 dagen in dat toeristische circus te verblijven!

(geschreven op vrijdag 17 augustus 2007)

Nog steeds geen internet in het hotel. Laat dat maar aan de Italianen over. In de nieuwe kamer knippert het licht in de badkamer, maar het balkon is wel weer groter. De douchekabine helaas niet. Wat het ontbijt verschaft blijkt iedere ochtend weer een verassing. Het is inmiddels 2.00 uur, en we zijn zojuist met een kleine groep teruggekomen van het avondmaal. We gingen namelijk al vrij laat weg uit het hotel, en hebben best lang moeten zoeken naar een restaurant waar geen toeristen zaten. We zijn zelf dan wel toeristen, maar we hebben toch een bepaalde standaard.

En zo kon het dus gebeuren dat we om 23.00 uur pas de kaart voor onze neus kregen. In een heerlijk rustig restaurant in een achterafstraatje. Het eten was zoals gewoonlijk weer heerlijk. Geen pasta deze keer, wel een aantal heerlijke gerechten met o.a. gegrilde groenten en paddestoelen en uitstekende Italiaanse wijn.

Toen we terugliepen, maakten we kennis met het nachtleven van Rome. Geen bars of discotheken, de jeugd hangt hier uitbundig op straat. Hanggroepjongeren? Het stikt er hier van, letterlijk honderden zoniet duizenden jongeren op de pleinen en bruggen en in de straten. De sfeer is heerlijk gemoedelijk, ik heb eigenlijk geen nare taferelen gezien. Kun je nagaan, als jongeren in Nederland op deze schaal rond zouden hangen, zou de politie geweldadig in grijpen. ‘Amazing’!

Van de twaalf mensen waren er vanavond nog 6 over. Morgen zijn we met vijf man, en gaan we sight-seeing in Rome. Ik hoop toch wel even de ‘klassiekers’ mee te pikken, o.a. het colloseum. Tsjah, en toch ook nog even een ritje in de metro natuurlijk.

Eigenlijk heel toevallig, dat van dat internet. Al twee dagen ben ik volledig afgesloten van cyberspace. Mijn enige contact met de virtuele wereld de momentjes dat ik even een halfuurtje op een pleintje een hotspot had gevonden. Ik ben momenteel bezig in ‘Gridlinked’, van Neal Asher. In dit sci-fi verhaal gaat het o.a. over een geheim agent die 30 jaar lang via implantaten in zijn schedel direct vanuit zijn brein contact kan maken met ‘internet’.

Nu leek het me best handig, zo’n verbinding met internet die direct met je brein praat. Nooit meer je mobiele telefoon vergeten, of de oplader van de laptop niet bij hebben. Altijd informatie kunnen opzoeken. De hoofdpersoon uit het boek merkt echter dat hij na 30 jaar ‘gridlinked’ te zijn geweest geen menselijke emoties en sociale omgang meer beheerst. Daarom besluit hij om de verbinding geheel te verbreken.

Wat volgt is een periode van afkicken, cold-turkey. Maar gaandeweg ontdekt de hoofdpersoon dat het leven met emoties en direct menselijk contact rijker is dan het leven met de verbinding. Hetzelfde heb ik eigenlijk gemerkt tijdens de internetvrije TWiki community summit: omdat er geen internet was, zit niet iedereen continue zijn email te checken of te chatten of andere dingen te doen online. Het zorgt ervoor dat iedereen gefocussed is op het groepsproces.

(geschreven op donderdag 16 augustus 2007)

Rome, ik ben er nog niet uit. Best een leuke stad hoor, maar wat maken die trams een herrie zeg! Volgens mij kunnen ze hier wel een een lesje tramspoor leggen van de HTM krijgen. Die ‘omwonenenden’ die klagen over herrie van trams in Den Haag mogen blij zijn dat ze hier niet wonen! De metro heb ik helaas nog niet kunnen uitproberen, daar was vandaag geen tijd voor. Dat moet dus zaterdag zeker nog gebeuren.

“Prosciuto?”, Colas Nahaboo
(foto: Peter Thoeny)

Vandaag hebben we twee keer lekker gegeten. Op vijf minuten vanaf het hotel ligt het Pantheon, dat blijkbaar is begonnen als tempel, daarna dienst deed als kerk, nog even marktplaats is geweest, en nu weer als kerk functioneert. Voor het Pantheon een gezellig plein met fontein en een restaurantje waar we lekker pizza hebben gegeten. ‘s Avonds zijn we de rivier overgestoken, op zoek naar een ‘less touristy’ restaurant.Het eten, bereid volgens Romeinse traditie aldus de menukaart, was heerlijk. Over het algemeen eet ik geen vlees, maar vanavond heb ik weer gezondigd wat dat betreft. En ik heb er geen spijt van, wat een heerlijk mals gebraden vlees. De voorgerechten waren ook heerlijk: diverse pasta’s gekenmerkt door eenvoud. Geen uitgebreide sauzen, geen ‘groentepakket’. Gewoon pasta met een simpel maar heerlijk sausje. Ook de spaghetti naturel met daardoorheen versnipperde pepertjes. Nu weet ik niet of de Romeinen spaghetti aten, dat zou ik eens op moeten zoeken als internet het weer doet in het hotel.

Want ja, het hotel. Het is best een fijn hotel hoor. Maar het heeft zo zijn eigenaardigheden. Ik was bijvoorbeeld vergeten om een ongedierte-vrije kamer te vragen, dus werd ik vanavond bij terugkomst begroet door een horde mieren. Gelukkig was er nog een andere kamer vrij, en lig ik nu dan toch in een ongedierte-vrije kamer. Wel erg vriendelijk personeel allemaal.

..die amerikanen. Lopen ze eerst te zeuren over het ondemocratische gehalte van China, waar internetcensuur door de regering deel uitmaakt van het beleid om de bevolking naief te houden, gaan ze vervolgens zelf Chinese methodes voorstellen.

Ze noemen het natuurlijk geen censuur, maar pakken het in als ‘bescherming van kinderen’ tegen al het gevaarlijks dat op internet te vinden is. Maar van daar naar ‘bescherming van alle burgers tegen de schadelijke invloed van internet’ is maar een kleine stap. Want wie bepaalt wat schadelijk is voor wie?

Goed, kinderporno, dat je daar iets aan wilt doen, daar kan ik inkomen. Maar ik denk niet dat het daar zal stoppen. Het rechtse christelijke bewind in de vs zal natuurlijk als een van de volgende stappen alle sites die over de evolutieleer gaan in de ban doen. En dan, blogs die kritisch zijn t.o.v. de regering? Alles wat met islam te maken heeft?

Rare jongens, die amerikanen.