Zaterdag was ik klaar met Charles Stross’ Iron Sunrise, dus zondagavond greep ik voor het slapengaan in de kast naar een nieuwe titel. Maar, ik greep mis! Ik was door de stapel heen! Dus maandag meteen naar de ABC gesneld, de enige winkel met een serieuze sci-fi collectie, voor een nieuwe voorraad. Overigens bleek achteraf dat ik toch nog 1 of 2 titels ongelezen in de kast had staan, maar goed. Beter een paar teveel dan te weinig.

Om met Iron Sunrise te beginnen: alleraardigst boek. Een aantal oude karakters uit het bekende Eschaton universum, maar ook nieuwe karakters. Een groot deel speelt zich af op ruimtestations en schepen, en de plot is boeiend doch aan het einde niet zo heel spannend meer. Stross’ schrijfstijl maakt een hoop goed, dus uiteindelijk toch met plezier uitgelezen.

In de ABC werd het me weer moeilijk gemaakt. Hoewel ik me strak had voorgenomen slechts 2 boeken aan te schaffen, zijn het er toch weer drie geworden. Twee veilige keuzes, en een gok met een goed gevoel:

• Robert Reed, Down the Bright Way
• Alastair Reynolds, Pushing Ice
• Stephen Baxter, Manifold Time

Van Robert Reed heb ik al een aantal boeken gelezen, genoeg om er meer van te willen lezen. Zijn nomadische verhalen hebben vaak een interessante twist. Een ruimteschip met daarin opgesloten een planeet, zoals in Marrow, bijvoorbeeld. Ik ben dan ook benieuwd naar Down the Bright Way, dat gaat over een ras dat zich door de melkweg veprlaatst middels portalen.

Een van mijn all-time favorites is toch zonder twijfel Alastair Reynolds. Sinds Chasm City, een must read voor liefhebbers van het genre, laat ik geen van zijn boeken liggen. Duister geheim buitelt over duister geheim in Chasm City, dat zich afspeelt in een stad gebouwd op een (u raad het al) krater ergens op een verre planeet. Heerlijk! Ook Century Rain is een klassieker te noemen. Sci-fi meets mystery, het verhaal gaat over een detective in 1940 in Parijs versneden met het verhaal van een wetenschapper uit de 23e (om en nabij) eeuw. Bijzonder gedaan, en zonder twijfel een boek met cliffhanger na cliffhanger.
De gok met een goed gevoel is dus het boek van Stephen Baxter:  Manifold Time. Dit is, als ik het goed heb begrepen, het eerste deel van de manifold serie. Het speelt zich af in 2010, de niet al te verre toekomst dus. De aarde is verpest en dreigt ten onder te gaan aan door menselijk handelen veroorzaakte natuurrampen. Een man laat het er niet bij zitten, en bouwt zijn eigen ruimteschip om het melkwegstelsel te koloniseren. Ongeloofwaardig verhaal? Klinkt een beetje als de ark van Noach? Geen idee, maar dat er niets mis is met het in een nieuw jasje gieten van oude verhalen heeft Dan Simons inmiddels wel bewezen lijkt me (zijn Olympia moest ik helaas laten staan, anders waren het 4 boeken geworden).
Dan nog even kort over David Brin, en de uplift serie. Een hele tijd terug al las ik Sundiver. Een spannend boek, met intrige en dicht bij huis: het speelde zich af in ons eigen zonnestelsel. Daarna heb ik gelijk maar de hele serie aangeschaft, maar na Brightness Reef heb ik deze even in de kast laten staan. Noodgedwongen ben ik dus nu begonnen in The Uplift War, en raak toch weer geboeid door de fantasierijke doch realistische manier waarop Brin buitenaardse rassen ten tonele laat verschijnen. Hij laat zien hoe zij overeenkomsten hebben met de mensheid, maar ook waar de verschillen liggen. De verschillende rassen hebben allemaal hun eigen cultuur, geworteld in hun evolutie. En of dit nu reptielachtigen, vogelachtigen, mensachtigen of compleet buitenaardse wezens zijn, deze cultuur weet Brin altijd treffend neer te zetten. The Uplift War valt tot nu toe niet tegen, maar meer daarover later.

Begin december kon ik niet voorkomen dat ik de American Book Center in Den Haag binnen liep. Eenmaal bij de sci-fi sectie aangekomen werd mijn aandacht getrokken door ‘Cities in flight’, een bundel van verhalen geschreven door James Blish. Wat de aandacht trok, in eerste instantie, was het simpele uiterlijk en de ronde hoeken. Heel vluchtig de achterflap gescanned, en het voorwoord van Stephen Baxter (red, check!).

De verhalen zijn geschreven in de jaren vijftig, maar lezen nog steeds goed weg. Het verhaal begint met intriges in de politieke wereld van 1950, gekenmerkt door een Verenigde Staten dat zich onder de dreiging van het totalitaire communistische regime van de Russen eigenlijk transformeert in precies dezelfde totalitaire staat. Verkenning van de ruimte staat op een zeer laag pitje, meer in het geheim worden projecten uitgevoerd die hier verandering in moeten brengen.

Uiteindelijk lukt dit, met als basis de uitvinding van de spindizzy, waarmee de zwaartekracht kan worden gemanipuleerd, en een drug die het verouderingsproces stopzet. Deze twee uitvindingen maken het enerzijds mogelijk snel lange afstanden af te leggen en anderzijds om het leven dusdanig te rekken dat ook echt lange afstanden (naar andere sterrenstelsels bijvoorbeeld) mogelijk in een mensenleven zijn af te leggen.

Op een gegeven moment is er een aarde-omvattend regime (‘het bureaucratische regime’) dat zo verstikkend werkt, dat hele steden met behulp van de spindizzy opstijgen en de ruimte in trekken op zoek naar werk. Af en toe land zo’n stad op een gekoloniseerde planeet om een contract uit te voeren, dan gaat de stad weer verder.

Het grootste deel van de rest van het boek is gevuld met verhalen over New York, dat als stad ook is opgestegen en nu een Okie stad is. In de aanloop lezen we hoe een jonge jongen onbedoeld en ongewild in (of op) een andere kleinere stad (Scranton) beland net op het moment dat deze opstijgt. Uiteindelijk komt hij terecht in New York, waar hij uiteindelijk een hoge positie zal bekleden.

Uiteindelijk is New York, na heel wat omzwervingen, in een ander sterrenstelsel,  permanent neergestreken op een planeet, waar ze een oude vriend tegenkomen: de planeet He. Deze planeet is door New York ook van spindizzies voorzien, en fungeert dus als een groot ruimteschip. Zij hebben ongelooflijke afstanden afgelegd, en zijn tot de ontdekking gekomen dat het einde van het universum nabij is.

Het ons bekende universum, dat bestaat uit materie, dreigt samen te vallen met een ander universum bestaande uit anti materie. Net als in de theorieen in Nulapeiron serie van John Meany, is de entropy in dit anti-universum precies tegenovergesteld aan het onze. Bij ons zorgt entropy ervoor dat orde altijd terugvalt in chaos, in het anti-universum is het juist chaos dat zich ontwikkelt naar orde.

Hoe dan ook, uiteindelijk weten ze dit probleem te overkomen. Het einde is wat mij betreft niet bijster sterk, maar dat lijkt mij niet meer dan logisch in een bundel verhalen. De verhalen zelf zijn wel erg boeiend en meeslepend. Er zitten enkele spannende stukken tussen, zeker wanneer de jonge jongen in New York belandt en daar allerlei avonturen beleeft. De concepten die Blish introduceert zijn nog steeds modern, overigens is het Blish die verantwoordelijk is voor de term ‘gas giant’. Deze term wordt tot op de dag van vandaag door astronomen gebruikt als aanduiding voor grote gas-achtige planeten zoals Jupiter en Saturnus.

De voorspelling van Blish, dat de Verenigde Staten een zelfde totalitair regime zouden ontwikkelen als het door hen gevreesde Sovjet regime, is mischien toen niet uitgekomen (hoewel, met de heksenjacht op communisten toendertijd..). Nu zien we echter een zelfde ontwikkeling, deze week nog heeft Bush een nieuwe wet ondertekent waarmee het willekeurig openen van post mogelijk is geworden. Er was al een wet waarbij zonder enige vorm van verdenking de CIA toestemming had huizen binnen te dringen. Zelfs zonder de inwoners hiervan op de hoogte te stellen. Enge ontwikkelingen, die je verwacht van iemand als Saddam Husein of de voormalige stasi uit Oost-Duitsland.

Hoe dan ook, een echte aanrader deze ‘Cities in flight’ van James Blish. Mocht je toevallig in de korte poten in Den Haag zijn of op het spuiplein in Amsterdam, zeker even een exemplaar oppikken!

De laatste dagen is er paniek in second life, de virtuele wereld van het bedrijf Linden Labs. Wat blijkt, het protocol dat de communicatie tussen de second life servers en de second life client verzorgt is zo lek als een mandje. Een groepje enthousiaste second life inwoners hebben een open source implementatie van dit protocol gemaakt, en daarmee ook een heleboel bugs in het protocol boven water gehaald.

De reden van de paniek: met de bugs is het mogelijk objecten (bijvoorbeeld virtuele t-shirts, virtuele auto’s of complete virtuele huizen) te copieren, zonder daarvoor toestemming van de eigenaar voor te krijgen.

Twee dingen vallen me op in de discussie die vervolgens wordt gevoerd. Ten eerste blijken een heleboel second life bewoners te denken dat het in de virtuele wereld net zo werkt als in de echte wereld: je hebt een object, en om het object na te maken moet je toch wat moeite doen. Zo kun je niet met 1 druk op de knop een t-shirt of een  in het echte leven namaken. Maar in second life bestaat alles uit informatie, uit bits & bytes. En informatie wil nu eenmaal vrij zijn, is makkelijk te copieren.

Ten tweede, ze blijken bijna allemaal voorstanders van ‘security by obscurity’. Ze willen de ontwikkeling van libsecondlife, de open source variant van het protocol, stopzetten. Hun bezwaar is dat libsecondlife de bugs die zij ontdekken openbaar maken. Blijkbaar willen ze liever dat dit in het geniep gebeurd, want iedereen met een beetje kennis van zaken kan de verbinding tussen server en client afluisteren en zo het protocol ‘reverse engineeren’ (oftewel: de specificatie van het protocol opbouwen aan de hand van waarneming van de werking van het protocol). Dit geeft een vals gevoel van veiligheid, ‘niemand weet dat het gebeurd dus het gebeurd niet’. Vergelijk het met het verstoppen van een kluis met waardevolle juwelen, zonder deze op slot te draaien. Hoewel het in eerste instantie lijkt dat de juwelen veilig zijn, niemand kan ze immers vinden, ben je toch mooi je juwelen kwijt als iemand toch de kluis vind!

De discussie bevestigd weer eens mijn indruk dat second life vol zit met kapitalistjes die hier geld uit willen slaan. Mischien is het wel een vergissing om echt geld aan het virtuele geld te koppelen. Als iets misbruik aanmoedigd, dan is het wel de mogelijkheid geld te verdienen. En de techniek achter second life is nu eenmaal nog lang niet volwassen genoeg om echt veilig te zijn. Er zijn overigens ook een heleboel alternatieven voor second life, zowel commercieel als vrij.

Last sunday was the finale in the IDL darts championship, and in the audience were several people with a new gadget: shirts with displays in them (or rather, shirts with light effects in them). It looked like a generic shirt, only part of it was blinking and changing colors (it was a Dutch flag iirc).

Now, on slashdot we also read about smart shirts: shirts with elaborate nanotech in them that monitors your heart-rate, temperature and whats more. Useful for monitoring elderly, athletes or (of course) soldiers.

Now this is where the dream I had last night comes in: shirts with activation codes. You buy a branded shirt, say a nike shirt. Only there is no nike logo on it, for that you first have to activate it. Once you upload the activation code into your shirt, to make sure you’ve got the genuine product, the logo will appear!

Sort of reminds me of this sci-fi story i read in Asimov’s one or two months ago. In the story people would install (or rather have tatooed on them) corporate displays. They could show whatever they wanted on the displays, but once in a while a commercial for the company would show up. Actually, I’m surprised you can’t already have your body tattooed with the coca-cola logo all over and receive a nice sum of money from the good coca cola company…